Bewerken: aan iedereen die mist

Titel (ar)

Subtitel (ar)

Inleiding (ar)

Titel (de)

Subtitel (de)

Inleiding (de)

Titel (en)

Subtitel (en)

Inleiding (en)

Titel (es)

Subtitel (es)

Inleiding (es)

Titel (et)

Subtitel (et)

Inleiding (et)

Titel (fr)

Subtitel (fr)

Inleiding (fr)

Titel (nl)

Subtitel (nl)

Inleiding (nl)

Titel (pl)

Subtitel (pl)

Inleiding (pl)

Titel (ru)

Subtitel (ru)

Inleiding (ru)

Titel (tr)

Subtitel (tr)

Inleiding (tr)

Titel (zh)

Subtitel (zh)

Inleiding (zh)

aan mijn toekomstige publiek
of aan iedereen die nu verdriet voelt
of aan iedereen die nu eigenlijk ergens anders zou zijn
of aan iedereen die mist…
 
ik mis
ik mis
ik mis de wind door mijn haar op de fiets naar mijn werk
ik mis een arm, een hand, een wang van een collega die niet goed geschoren is
ik mis een vleug van parfum, een lach in de verte, het schrapen van een keel,..
 
theater is mijn vak
ik houd van theater
omdat je met mensen in dezelfde ruimte op hetzelfde tijdstip hetzelfde kunt beleven
beleven is voor mij ruiken, voelen, proeven, zien, horen,..
het gevoel van je had er bij moeten zijn
nu in deze tijd van corona is beleving gereduceerd tot zien, veel zien, vooral kijken naar beeldschermen vol gezichten van anderen en horen, een beetje horen als je tenminste niet op mute wordt gezet
 
als tutor van derdejaars studenten zoomde ik gisteren, dat inmiddels algemeen bekende nieuwe werkwoord, met een student die tijdens ons gesprek in huilen uitbarstte
ik achter mijn scherm
zij achter het hare
mijlenver van elkaar vandaan keek ik naar haar huilende gezicht
ik kon geen arm om haar heen slaan
ik kon alleen maar kijken
en.. spreken
alles wat ik normaal aan troost in mijn armen draag, moest ik nu in mijn woorden leggen en al die tijd was daar de intimiteit van dat kijken
 
alles trilt zegt de Franse filosoof Serres
en alles wat trilt kun je muziek noemen
zonder muziek kan er niets levends ontstaan, zegt hij
bij de bevruchting van de mens, begint het calcium te schommelen
en vanuit die trilling ontstaat een mens
we worden uit de muziek geboren
wij resoneren
wij leven
ook het coronavirus trilt
maar hoe klinkt die muziek dan?
die afschuwelijke zwanenzang van stervende mensen die ze op haar pad de dood in jaagt?
de hele wereld luistert naar dit afschuwelijke lied
nog nooit hoorden we zo hetzelfde als nu
nog nooit stonden onze oren zo dezelfde kant op
maar ik vraag me af: kunnen we verder horen dan het aantal bevestigde besmettingen, het aantal nieuwe ziekenhuisopnamen, het aantal doden?
verder dan de noodklokken die wereldwijd luiden?
kunnen we onder al deze rampspoed nog iets anders horen?
 
als je dit niet zou lezen, maar als ik tegen je zou spreken, zou mijn stem door jouw trommelvlies trillen
langs hamer en aambeeld
en zo zou ze jouw lichaam betreden
misschien zou het me lukken om jouw gedachten opzij te duwen
om even alles te vergeten
om ruimte in te nemen met wat ik je zou zeggen
want nog voor je het in de gaten zou hebben, zou mijn stem al in jou trillen
wat intiem hè?
dat ik , als ik spreek, in jou resoneer?
dichterbij kan ik niet komen
niet met kijken
niet met aanraken
alleen geluid houdt zich niet aan lichaamsgrenzen
 
kunnen we nu in deze wereld van fysieke afstand deze intimiteit vinden in een gesprek aan de telefoon of met beeldbellen als we alleen onze stem hebben?
kan ik troost bieden aan mensen die verdriet hebben alleen door te spreken?
kan ik de muziek van de troost harder laten klinken dan die van het coronavirus?
 
hoor je het?