Annuleren
Bewaren
Publicatie
English
Nederlands
Gepubliceerd in
العربية
Deutsch
English
Español
Eesti
Français
Nederlands
Polski
Русский
Türkçe
中文
Titel (ar)
Subtitel (ar)
Inleiding (ar)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (de)
Subtitel (de)
Inleiding (de)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (en)
Subtitel (en)
Inleiding (en)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (es)
Subtitel (es)
Inleiding (es)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (et)
Subtitel (et)
Inleiding (et)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (fr)
Subtitel (fr)
Inleiding (fr)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (nl)
Subtitel (nl)
Inleiding (nl)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (pl)
Subtitel (pl)
Inleiding (pl)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (ru)
Subtitel (ru)
Inleiding (ru)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (tr)
Subtitel (tr)
Inleiding (tr)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
Titel (zh)
Subtitel (zh)
Inleiding (zh)
Nirav, Bart en ik duiken in de mythe van Perseus. We praten over in vervoering raken en dat in vervoering anders is dan in extase zijn. Extase brengt je tijdelijk naar een andere plek, maar je komt terug bij de plek waar je begon. Vervoering brengt je naar een andere plek, maar je komt ook uit op een andere plek dan waar je begon. Je bent 'vervoerd'. Er is iets voor altijd veranderd. Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst. We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren. En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen. Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf: 'Een man speelt een tekening Een man speelt een tekening op een piano Kun je een tekening spelen? Kun je een moment bewegen? Kun je stilstand vasthouden? Een man speelt voor een andere man Twee mannen Ik kijk naar hen Het kan elk moment gebeuren Elk moment gebeurt het ook En elk moment gebeurt het weer opnieuw Alsof het nooit gebeurt is Ik houd van geboorte Zomaar ineens Zoals een tekening zomaar op papier belandt Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen Hoe houden wij dit moment vast? En dit moment?'
العربية
Deutsch
English
Español
Eesti
Français
Nederlands
Polski
Русский
Türkçe
中文
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Mediabestand toevoegen aan pagina
Gekoppelde media
voeg een mediabestand toe
Reflectie
Bewaren
Bewaren en bekijken
Verwijderen
Bewaren