Bewerken: Een steen in je hand om bij te dragen

Titel (ar)

Subtitel (ar)

Inleiding (ar)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (de)

Subtitel (de)

Inleiding (de)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (en)

Subtitel (en)

Inleiding (en)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (es)

Subtitel (es)

Inleiding (es)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (et)

Subtitel (et)

Inleiding (et)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (fr)

Subtitel (fr)

Inleiding (fr)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (nl)

Subtitel (nl)

Inleiding (nl)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (pl)

Subtitel (pl)

Inleiding (pl)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (ru)

Subtitel (ru)

Inleiding (ru)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (tr)

Subtitel (tr)

Inleiding (tr)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.

Titel (zh)

Subtitel (zh)

Inleiding (zh)

Kun je de wereld in je hand houden? vroegen wij ons af. Tineke, Bart en ik ontmoetten elkaar in theater Maitland. Vanuit de vraag 'De wereld in je hand?' schreven we, deelden we bronnen en spraken we met elkaar. 
Als je iets in handen neemt, dan zorg je er voor. De hand zelf is eigenlijk een moreel zintuig. We nemen iets ter hand, zitten met de handen in ons haar, staan soms met lege handen, we geven elkaar de hand, we zetten de dingen naar ons hand. Bart tekende het reiken, de poging iets te bereiken, iets te omvatten. Tineke beschreef een beeld van een bolletje in je hand en het verlangen er samen naar te kijken. 'Kunnen we weer samen naar hetzelfde kijken?' Ik moest denken aan een steen. Een steen is een stukje wereld. Ik neem graag steentjes mee van een bijzondere plek. Een steentje kan niet kapot. Stenen laten de steenmannen in de bergen groeien om reizigers de weg te wijzen. Een steen kun je gooien. Je kunt er grote honden mee op afstand houden. Een steen kan ons herinneren aan een plaats, een moment. Zouden wij hier, nu, iets kleins kunnen maken? vroeg ik mij af. Iets zoals een steen? Iets dat ergens rotsvast staat of achterblijft als wij allang vertrokken zijn?

We spraken over wat je kunt bijdragen als mens. We spraken over de betekenis van handen. We speelden, we maakten. Ik denk dat we een piepklein steentje maakten. Rotsvast. Misschien nog niet meteen zichtbaar. Maar ergens geloven we alledrie dat het een begin kan zijn. Van een steenman. De onze. Als we maar blijven uitreiken.