Bewerken: Voorstelling om ruimte te maken voor de 'echte' mens

Titel (ar)

Subtitel (ar)

Inleiding (ar)

Titel (de)

Subtitel (de)

Inleiding (de)

Titel (en)

Subtitel (en)

Inleiding (en)

Titel (es)

Subtitel (es)

Inleiding (es)

Titel (et)

Subtitel (et)

Inleiding (et)

Titel (fr)

Subtitel (fr)

Inleiding (fr)

Titel (nl)

Subtitel (nl)

Inleiding (nl)

Titel (pl)

Subtitel (pl)

Inleiding (pl)

Titel (ru)

Subtitel (ru)

Inleiding (ru)

Titel (tr)

Subtitel (tr)

Inleiding (tr)

Titel (zh)

Subtitel (zh)

Inleiding (zh)

<div class="page" title="Page 1">
<div class="layoutArea">
<div class="column">
We leven in een turbulente wereld en worden regelmatig opgeschokt door gebeurtenissen waar we geen invloed op hebben. Op het wereldtoneel, op de werkvloer of dicht bij huis. Dikwijls komt er angst, boosheid, verdriet, wantrouwen en machteloosheid in ons op. Wat hebben we nodig om dan weer in beweging te komen en als professional en bovenal mens het verschil te kunnen maken? 
Een fraaie quote die mij daarbij inspireert is van antropoloog Margaret Mead (1901-1978):  Never doubt that a small group of thoughtful, committed citizens can change the world; indeed, it&#39;s the only thing that ever has.
Met deze locatie-voorstelling voor festival Vuurol heb ik als conceptbedenker opnieuw menselijke interactie onderzocht. Ditmaal door in te zoomen op &#39;kijken&#39; naar elkaar en dus niet door te praten met elkaar.  Ik ging met spelers en publiek op zoek naar de ‘echte’ mens in ieder van ons en ik ondervond vooral ook weer hoe onze systeemwereld daar invloed op heeft. Ook in deze speciale zwarte festival ruimte met weinig ruis en afleiding treden ongeschreven regels en conventies op. Die bepalen hoe we ons gedragen, hoe we kijken en hoe het voor veel mensen enorm ongemakkelijk is om iets &#39;echts&#39; van zichzelf te laten zien. 
De hele opbouw en scenografie van de voorstelling was gericht op mensen ondersteunen bij het kijken naar het gezicht van de ander. Toch was ongegeneerd lang naar elkaar kijken voor veel toeschouwers erg ongemakkelijk. De ongemak fluisteren we dan weg door commentaar te leveren op de gezichten die we tentoongesteld zagen. Voor wie het wel toeliet om echt te kijken en daarmee de ander te &#39;zien&#39;, ontstond er ruimte om onder ogen te zien wat lang niet was aangekeken (door henzelf). Die mensen zag ik &#39;echt&#39; worden ook al was dat moeilijk vast te houden in een systeem (dat we samen maakten op deze locatie) waar we zonder dat vooraf te spreken toch verwachten dat niemand zich laat raken door emoties. En weer laten we een kans voorbij gaan om ons &#39;echte&#39; menszijn weg te stoppen door het systeem.  Gelukkig zag ik ook genoeg mensen die het ongemak daarvan trotseerden en zichzelf lieten zien.
 
 
</div>
</div>
</div>