Mijn eerste impuls op de vraag om vooraf iets te delen voor deze avond, is dit fragment.

Het werk van Pina Bausch raakt mij in mijn ziel. In haar werk gaat het vooral om de innerlijke beweging van een danser. Die weet ze voor mij zichtbaar te maken. Alsof de ziel van de danser rechtsreeks met mijn ziel in dialoog gaat.

In dit fragment, La prima fez (de eerste keer) vertelt de danseres voor mij eigenlijk twee momenten tegelijkertijd. Ze danst de eerste ontmoeting met iemand van wie ze houdt, maar tegelijkertijd zie ik in haar bewegingen ook al het afscheid. Alsof met de ontmoeting het afscheid al begonnen is. Er lijkt iets 'groters' aanwezig in het moment zelf.