Ik zie vier schaduwen als ik schrijf en enkel mijn hand is degene die het doet. Dat maakt vijf. Ik kijk op en ik zie prompt het getal vijf op de rug van Desiree. Niet direct, maar enkel op het beamerscherm.

Wat wil ik snappen? Dat het zo is, zoals het is? Dat we zo ontzettend kunnen voelen? Dat als we ons in een web begeven, openstellen, we onder een spiegel leven? Dat er dan iets gebeurt dat we allemaal ervaren maar niet met woorden is te evenaren?

Ik voel het in mijn hart; in de warmte op mijn wang; de kriebel in mijn buik. - Help ik wil eruit.

Is dat wanneer ik ga schilderen en als jij bij mij in mijn atelier, bent het ook zou kunnen voelen, dansen, schrijven of zingen? Dat we hetzelfde vangen in ons web. - De vlieg is erin gevlogen. De trilling zorgt voor de beweging en wij pakken via de draad de trilling op. En hop - de engel is gevlogen. Alles lijkt zo onbewogen en toch is er zoveel veranderd. Verankerd.

Annemiek Vera, november 2015