Dag Allen,

Hopelijk zijn jullie allen goed thuisgekomen na onze mooie manifestatie in Maitland!

Zelf heb ik genoten van een prachtige avond. Ook ik had net zoals wij allen geen idee wat ons te wachten stond. Spannend zeg....In gedachten komen de beelden en belevenissen de laatste dagen telkens nog weer even langs. De ernstige of juist lichte vragen waarmee we met een onbekende aan de wandel gingen door het theater. Ontmoetingen waarin het ‘verplichte’ en ‘voorspelbare’ kennismaken werd overgeslagen: meteen in gesprek. Daarna de diepe stilte en concentratie die optrad met de handen voor de ogen. Balen natuurlijk dat matig functioneren van de techniek. En toch geloof ik dat het niet veel afdeed aan de sterke werking van het kijken. Mooi de rust waarmee jullie de ongemakken trotseerden! En hoe Rembrandt zich staande hield gefilmd van een computerscherm :) Doet denken aan Bach op een 78-toeren speler. Toch werkt het...Daarna de performance met de dwalende saxofonist, de tekenaar met zijn been omhoog en de vrouw die zich ‘iets’ te zwaar opmaakt. Intrigerend drietal was dat. Alsof de tijd ineens stil stond in drie eigenzinnige in zichzelf gekeerde bubbels. En hoe vanuit die splendid isolation zoekende en voorzichtige verbindingen begonnen te ontstaan. Voor mij werkte het. Ik bleef maar kijken en luisteren. Toen ging het licht uit, kwam het publiek van de tribune en zette zich op kussens. Mooi hoe de ‘tone of voice’ veranderde in deze nabespreking in het donker van de interventieopdrachten tijdens het eten. Hoe overal vandaan ineens alleen maar stemmen klonken die vertelden wat de opdracht al dan niet met ze had gedaan. En hoe (conceptueel) leuk! is het om de ‘black box’ van het theater werkelijk ‘black’ te maken en vervolgens met zaklantarens gewapend naar buiten te kijken....Tenslotte de sessie van het avondmaal. De intrigerende filmbewerking van da Vinci’s avondmaal. De ontmoeting in door het lot bepaalde tweetallen om passies uit te wisselen. Wonderlijk hoe dat ‘lot’ ons aanspreekt en lijkt te zeggen: ja deze persoon is er nu voor mij om mee te spreken. Ik maakte veel foto’s van geanimeerde koppen. En dat al uitmondend in een dans en een fundamenteel gesprek met asielzoekers dat oppervlakkige beelden over dat vraagstuk op zijn kop zette en verdiepte. Daarna spraken we na en hebben we deze avond nog een half uurtje gevierd met muziek, dans en beweging. Dank ook voor die ontmoetingen!  Toevallig sprak ik de dag erna ‘de bezoeker’ die een biertje dronk op de achtergrond en ook de chef van hospitality die in huis was. Lovende commentaren. Het werd doorverteld voor wie het wilde horen: in Maitland gebeurde hét :)   

Met dank voor de samenwerking en het vertrouwen dat jullie dit avontuur en de stapjes die eraan vooraf gingen met mij en met elkaar zijn aangegaan sluit ik af.

Groeten en tot een volgende keer

Bart van Rosmalen