Door veel naar muziek te luisteren, en er af en toe iets over te lezen, krijgt de taal van muziek langzaam betekenis. Dat is een wonderlijke ervaring, een zoektocht, een inspanning die waardevol is en toch niet direct nuttig.

Arvo Pärt was nieuw voor mij. Ik had zelfs nog nooit van hem gehoord. Hoe kwam hij ook alweer op mijn pad? Door een dansvoorstelling meen ik.

Luisterend naar het eerste deel van deze derde symfonie had ik voor het eerst beelden bij muziek. Op 1'25'' gaan ineens poorten open naar een heel nieuw landschap. Ik zie het telkens weer, van binnen, en het blijft spannend.

Waarom is dit een bron?

Omdat het me herinnert aan de inspanning die waardevol is, maar niet perse nuttig.

Omdat het me boeit, een taal zonder woorden. Het blijft een mysterie voor me, hoe dat werkt. Dans is ook zo'n taal, waar ik niets van snap, maar die me zo fascineert.

Omdat iets dat ongemakkelijk is, niet perse mooi, toch mooi kan worden door er vertrouwd mee te raken. Het is een uitnodiging om het onbekende te leren kennen, om contact te maken met wat vreemd is.

  Arvo Pärt, Symphony No. 3, Part I