Marcus Aurelius (121-180) was de laatste twintig jaar van zijn leven keizer van het Romeinse Rijk. Omdat het keizerrijk vrijwel voortdurend in oorlog was, bracht hij een groot deel van zijn regeerperiode door in legerkampen. Overdag voerde hij de Romeinse legers aan, 's nachts stelde hij zijn gedachten over de juiste manier van leven op schrift. Zij zijn een toonbeeld van de hellenistische levensbeschouwing, die eeuwenlang het gedachtengoed was van de Grieks-Romeinse beschaving.

Hij leefde in de overtuiging, dat het belangrijker was als een wijsgeer te leven dan het machtigste keizerrijk van zijn tijd te besturen. Hij bracht zijn filosofische ideeën dagelijks in praktijk, zodat hij het rijk kon regeren zonder verraad te plegen aan zijn geliefde idealen van rechtvaardigheid en menselijkheid.
De filosofie die hij bedreef stond krachtdadigheid, onafhankelijkheid en zelfvertrouwen voor. Haar grondslagen leidden in zijn leven zowel tot geestelijke voldoening als tot een wereldlijke prestatie, een machtige combinatie.

Aurelius, M., (2003) Overpeinzingen, Deventer: Ankh-Hermes