Mijn verhaal gaat over het spelen van dit stuk in het Concertgebouw in 2002. Als het zesde deel begint zit er al dik een ruim uur Mahler op... En dan opeens begint vanuit stilte dit deel dat van Mahler de ondertitel 'wat de liefde mij vertelt' meekreeg. Het Concertgebouw is uitverkocht. De strijkers zetten in even een klein crescendo, dan weer zachter en dan... slaat de dirigent af. In een volle zaal! Omdat het publiek niet stil is, kuchen, kletsen, ritselen, schuiven. Dat werk.. Midden in een symphonie afslaan; dit is nog nooit vertoond, maar er is geen connectie. Hoe kun je deze muziek spelen als het publiek niet volledig is aangehaakt. Mee gaat in de muziek, het verhaal en de emotie. Opvoeren gaat niet over zenden, maar over samen met publiek een vacuüm in de tijd creëren. 

Een andere bron van mij, Nick Cave schrijft daar iets over dat mij ook raakt: 

"Maybe the songs I’ve written over the years were febrile statements that have eventually turned into a solitary question. Maybe my songs used to say “Here I am”, demanding recognition. Now my songs ask “Are you there?”, longing for an answer." 

Naast dat dit deel mij telkens weer tot tranen kan roeren, heeft het voor mij de diepere betekenis gekregen dat opvoeren, uitvoeren, veel verder gaat dan 'laten klinken' het gaat over een gezamenlijke beleving en betekenis geven aan het moment.