Het nachtelijk liefdesmaal
HIJ. (...) Ja, er hing iets mysterieus in de lucht, iets dramatisch bijna, en het verbaasde me niet eens toen je wees naar twee verstrengelde mensenlichamen honderd meter verderop, half onder het zand. We haastten ons naar wat we voor de lijken van drenkelingen aanzagen. Het bleken geen met zand bedekte doden, maar twee uit zand gevormde figuren van een vreemde, smartelijke schoonheid.
Het nachtelijk liefdesmaal (van schrijver Michel Tournier) vind ik een fantastisch voorbeeld van de door mij zo geliefde raamvertelling.
Yves en Nadège willen uit elkaar. Hun liefdesrelatie is sleets geworden, er is geen vlam meer die aan te wakkeren valt tot vuur. Ze leiden separate lives en vertellen elkaar ook niet meer hoe ze die levens dan doorbrengen. Bij wijze van afscheidsviering nodigen ze hun meest nabije vrienden uit voor een uitgebreide vismaaltijd die de hele nacht duurt. In de vroege ochtend, na het vertrek van iedereen, zullen Yves en Nadège voorgoed de deur sluiten, ze zullen een "te koop"-bord in de tuin plaatsen en vervolgens zal ieder een eigen kant opgaan.
Tijdens de verrukkelijke maaltijd, bereid uit de beste, meest smaakvolle producten, begint de eerste te vertellen. De hele nacht wordt gevuld met elkaars verhalen over geheimen en intriges, over de overgave aan eindeloos minnespel, over de perfecte misdaad, over onvervulde liefde, over vakmanschap, over verlies dat krankzinnig maakt, over de schoonheid van het lichaam, etc.etc.
De vertellingen, zo blijkt, hebben een onverwachte, zeer sterk verbindende werking. Er wordt gezamenlijk betekenis gegeven aan wat is verteld en wat ieder daardoor doorleeft. Want elk van de vrienden wordt stuk voor stuk geraakt door de beelden die de verhalen oproepen. Ieder komt terecht bij eigen ervaringen, stuit op diepe verlangens, dromen, verdriet, vurige wensen.
Wat roepen de verhalen op bij jou als lezer? Welke associaties krijg je zelf? Wat gebeurt er?
De herkenning van het al-te-menselijke dat overal uit spreekt, zoals gevoelens van vervreemding, verlatenheid, vervulling, het gezien willen worden en de belangrijkste willen zijn voor de ander, verlangen, verdriet, woede, zelfverlies, jaloezie, geluksgevoelens, het vermijden van eigen schaduwzijdes, etc. stelt gerust en verbindt. In de loop van het boek voel je dat zich een transformatie voltrekt.
En ja, het loopt inderdaad precies zo af zoals je nu denkt. Zonder dat het een cliché is. 't Is schitterend!