De schilderijen en tekeningen van Don Duyns (Haarlem, 1967) komen tot stand vanuit een oprechte en niet aflatende verbazing over en fascinatie voor de Homo sapiens. In zijn werk - literair zowel als beeldend - toont Duyns menselijk gedrag in voor- en tegen-spoed. Tegen de klippen op een berg beklimmen. Op iemand wachten die wellicht nooit arriveert. Twee vrienden die elkaar treffen, maar niet weten waar ze hun handen moeten laten. Moeder en zoon in een ongemakkelijke omhelzing.

Don: ‘Een goede vriend van mij zegt dat al mijn schilderijen en tekeningen eigenlijk vertellingen zijn. Dat klopt denk ik en daar ligt ook de link met mijn theaterteksten en boeken. Ik ben altijd op zoek naar een bizar detail, naar een andere invalshoek, een verwrongen blik. In mijn doeken komt mijn affiniteit met absurdisme en – in mindere mate – surrealisme zelfs sterker naar voren dan in mijn teksten. Dat probeer ik in mijn taal nu ook weer meer te incorpereren. Zo beïnvloedt de ene uiting de andere. Ik ben persoonlijk heel blij dat ik een paar jaar geleden het schilderen (met acryl) heb toegevoegd aan mijn schrijfpraktijk. Het voelt alsof ik nu pas ‘compleet’ ben. Als ik een paar uur geschreven heb, ga ik tekenen; of andersom. Er is zoveel dat deze twee kunstvormen verbindt: kleur, ritme, definitie, contrastwerking, opbouw, ga maar door. Dat geldt trouwens ook voor muziek, maar daar luister ik alleen naar terwijl ik werk. Onmisbaar.’