Terugdenkend aan mijn aanwezigheid bij de ‘Songwriting’ werksessie die Ronald en Rogier hadden met de ROC leerlingen bij Vechtclub XL, blijft er vooral een gevoel van spontaan plezier bij me hangen. Ook al was dit op het begin niet meteen aan hun houding af te lezen (en was de opkomst blijkbaar ook niet als verwacht), maar vanaf het eerste moment stonden hun oren open: dit stond overduidelijk dicht bij hun belevingswereld.

Herinneringen aan een vakantie gaven de aanzet tot het maken van een songtekst. Met ogenschijnlijk gemak ging iedereen aan de slag. En ook op ieders eigen persoonlijke manier.

Het was erg prettig dat het schrijf- en componeer gedeelte plaatsvond in een andere ruimte dan de ruimte waarin de opnames werden gemaakt: mocht de concentratie enigzins zijn weggezakt tijdens het componeren; in de recording-studio was deze weer helemaal terug.

Het werd tijdens de sessie al gezegd, maar het is overduidelijk: ‘Zodra de leerlingen aan de slag mogen gaan ze ‘aan’. Het deed me denken aan een kwalificatie die we onlangs bedacht hebben voor studenten Image- & Media Technology v.d. HKU: ‘Doen met je hersenen en denken met je handen’. Een kwalificatie die eigenlijk des te meer van toepassing op deze leerlingen.

Ik mocht de middag afsluiten en deed dat met een ‘symbolische’ daad. Wat vond de Vechtclub zelf er eigenlijk van, deze inspirerende plek waar we de hele middag werkten zonder er al te bewust van te zijn? Door de gemaakte muziek herhaaldelijk af te spelen en tegelijkertijd weer op te nemen in de ruimte waar het ’s middags werd bedacht, bleef uiteindelijk de ‘akoestische identiteit’ van de ruimte zelf over. Het voor de meeste leerlingen een nogal conceptuele (en zeker niet voor de hand liggende) vertaling van wat ze die middag hebben gedaan. Hopelijk heeft het hun definitie van wat muziek en klank eigenlijk is iets mogen oprekken.

Achteraf blijft bij mij één vraag over: wie de doelgroep eigenlijk is van dit traject. Ik begreep al dat ná de leerlingen ook docenten van ROC’s een dergelijk traject gaan doorlopen. Dit lijkt me essentieel! Ik heb zelfs het idee dat een dergelijk traject vooral éérst met docenten zelf gedaan zou moet worden, om het daarna gezamenlijk (begeleiders, docenten en kunstenaars) in een concrete lessituatie uit te bouwen.

Het zou mij als docerend kunstenaar in ieder geval een zeer interessante uitdaging lijken.