Een bijzondere bijeenkomst, waarbij me het weer opviel dat dit een groep is waar alles aanwezig kan en mag zijn. Zonder het een bestaat het andere niet.  Er is voorbereid door iedereen, een theoretische kader, een oefening, een vraag wordt ingebracht. Iedereen krijgt 24 minuten (is dit echt?!) tijd. En wat gebeurt daar veel.

Zo horen we van Godfried over de illusies van ons denken en het zijn waarin alles is. Ik hoor en begrijp niet, naar steeds meer een verhaal ook voor mij. Het beeld dat hij over dat immens drukke station van Utrecht loopt en voelt dat hij is. Dat beeld kan ik meevoelen.

De vraag van Peter hoe zijn groepen te introduceren in dat wat hij doet. Het aantrekken van sokken en daarmee het fysiek maken van de verandering eigenlijk de slotconclusie is van verschillende fysieke uitprobeersels en interventies. Hij moet op zoek naar een sokken-interventie.

Het verhaal van Annelies en de vraag wat wij haar kunnen bieden. Wat ze van ons zou willen en dat die vraag nog niet zomaar gesteld kan worden. Ze ervaart al zoveel bijzondere en vrije momenten in deze groep.

Hoe de gekleurde kaplablokjes van Patrick de competitie aanwakkeren zodra er twee groepen ontstaan, terwijl we samen de toekomst van deze groep aan het bouwen zijn. Heel verschillend: 3 dimensionaal en 2 dimensionaal, een reliëf. Er is overlap in het willen uitnodigen vanuit de groep. Ik ben blij met de zin dat we in deze groep onze toekomst ontwerpen. Eindelijk begrijp ik wat ik hier kom doen, hier haak ik op aan. 

Bart leest zijn hernieuwde antwoorden op de vragen van de opponenten, nu als collega en niet meer als opponent, zoals tijdens zijn verdediging van zijn boek. We reageren op toon en inhoud. 

Op zoek buiten naar een beeld van transformatie, ik grijp een lege kauwgomvulling verpakking. Caroline vraagt het precies na te tekenen, zoals je het ziet. Er ontstaat stilte en precisie (en een kleine criticus in mijn hoofd die wel zegt dat het moet lijken, ben tenminste kunstenaar, gelukkig ontstaat de vrijheid in het los tekenen met potlood). Ze toont het boek Nieuwe Rituelen en we spreken over de rituelen die bedrijven kunnen doen bij allerlei verschillende momenten. Wat vieren we allemaal? waar staan we bij stil?

Het periodiek systeem van Nirav over het schrijfproces. Enorm geprojecteerd zien we de vakjes of de stemmen die we horen tijdens het maken. Altijd de ene EN de andere kant, zoals de orde en de chaos. Het past bij deze groep: weer beide kanten. het is dat wat Nirav inbrengt hier.

Ik teken, zoals ik in de middag met de schrijfstudenten heb getekend. Zonder te kijken naar je blad, de vingers voelend langs je gezicht, volg je die lijnen. Mooie nieuwe personages ontstaan, we dichten en schrijven er bij, in dialoog met je eigen portret.

Ik fiets naar huis, eindelijk, eindelijk ben ik in ...