Het woord  ‘kwetsbaar’ zingt door mijn hoofd en ik besluit wat te maken op overtrekpapier.  Tijdens het prutsen met verf en lijm ontstaat in mijn hoofd een druk verkeer van zinnen, woorden en vragen over kwetsbaarheid.

‘hoeveel kwetsbaarheid mag er zijn aan het begin van een schooljaar?’

‘proeven’

‘mag je zwarte kant ook zichtbaar zijn in begeleiden?’

Al snel gaat het over in mijn eigen kwetsbaarheid:

'wie ben ik om iets te maken over kwetsbaarheid?’

‘past kwetsbaarheid in een wereld waarin we ons steeds meer lijken te moeten wapenen tegen hardheid?’

‘dat wat ik maak moet wel mooi zijn’.

Er wordt – naar mijn idee-  soms makkelijk over gepraat in het vak van begeleider: je open stellen voor de ander, open communicatie, inspelen op wat er gaande is….

In hoeverre heeft kwetsbaarheid hierin een rol te spelen?

Wat is kwetsbaarheid je waard in jouw begeleiding?