Hoe draagt een muzisch perspectief bij aan de uitoefening en de maatschappelijke positionering van het vak begeleidingskunde? De term muzisch gaat terug naar de mythe van de muzen in de Griekse oudheid. De muzen werden geboren uit een verbintenis tussen Zeus en Mnemosyne, de godin van het geheugen. Het was hun taak om de heldendaden van de goden te bezingen. Typerend aan de muzische activiteit was dat die het karakter had van een opvoering. De muzen bedienden zich niet gewoon van het gesprek om betekenis te delen, maar maakten er muziek en theater van. Geïnspireerd door dat beeld kijkt Bart van Rosmalen zowel naar de centrale activiteit in de begeleidingskunde - het gesprek - als naar een muzische theatrale voorstelling. Wat als de begeleider regisseur mag zijn en de deelnemers personages? Wat als het gesprek wordt gerealiseerd als de opvoering van een werk? De auteur laat zien hoe de individuele stemmen van deelnemers in een muzische benadering aan kracht kunnen winnen, om elkaarte vinden in een gemeenschappelijk verband. En hoe de openbare en publieke dimensie van het theater tot bloei kan komen vanuit de beslotenheid van de spreek- en leerruimten in ons werk. De muze en het muzische zijn al volop in het werk van de begeleidingskunde aanwezig. Het sluimert misschien,maar het zit erin en kan aangewakkerd worden.

Bij de te downloaden documenten vind je ook de reactie "Muzische oproep voor een begeleidingskunst. Reactie op Van Rosmalen" door Muijen, H.S.C.H. & Ronde, M.A. de. Gepubliceerd in het Tijdschrift voor Begeleidingskunde, 2014 | nr. 4