1. Bij binnenkomst had ik gerekend op een aantal bekenden van vorig jaar die er opnieuw zouden zijn. Daarnaast werd ik aangenaam verrast door een paar mensen die als gast aanwezig waren geweest bij het festival op 16 mei van vorig jaar waar ik mee gewerkt had. Zeer prettig om te zien dat dit zijn eigen doorwerking had en zij nu aan het begin van hun cyclus staan.

2. De uitwisseling van de bronnen was een kennismakingsmoment waarop verhaal, vorm, kleur en aansluiten bij de ander op een organische manier samenkwamen. Dit sloot naadloos aan bij de herleving van een van mijn eigen bronnen: de theatervoorstelling HUIS voor 1 persoon waarin ik uitgedaagd werd om in te voegen in mijn nieuwe gezin: ik had ineens een man en drie kinderen. De vanzelfsprekendheid waarmee de plek van moeder in dit gezin voor mij geopend werd was net zo wonderbaarlijk als het moment waarop mijn bestaan nog geen half uur later werd uitgegumd en overgenomen door een ander.

3. De opening van de Doorwerking: hoe die er voor iedereen anders uit kan zien en hoe juist die andere perspectieven vanuit onze zo verschillende achtergronden de rijkheid van het onderwerp invullen en optellen.

4. De joy van het experimenteren en spelen in het verder aftasten van elkaars onderzoeksvragen. Van te voren twijfelde ik even of de vorm waar ik naar verlangde voldoende zichtbaar kon werden tussen zoveel grote denkers. Blijkt dat grote denkers juist ook gedreven kunnen spelen en dat de samenkomst van beide hersenhelften een mooie en grillige coproductie was. Dat ook nog eens zichtbaar werd in het duale beeld dat Suzan creëerde: een dwarsfluit die bijna opgegeten werd door een laptop. Of was het de kracht van de dwarsfluit die overeind bleef ondanks grote druk van onbekende invloeden?

5. De opstelling van mijn vraagstuk: hoe kom ik mijn organisatie binnen mét mijn onderzoek. Verwarrend en verhelderend tegelijk hoeveel ruimte het management inneemt waardoor het eigenlijke werk bijna niet meer zichtbaar is. En mijn insteek blijft om via de bewoners de verzorgende te bereiken en op zoek te gaan naar nieuwe manieren van samen te gaan maken. Het lijkt zo simpel als je ernaar kijkt …

6. Het letterlijk uitproberen hoeveel woorden ter verduidelijking Peters dans van een probleem nodig heeft. De spanning is voelbaar. Ik val er bijna mee samen. Het is een gedeelde verantwoordelijkheid. Er staat iets op het spel. En toch verdwijn ik al na een paar zinnen…

7. Het intrigerende rookgordijn van vraagloosheid, alchemie, voorbijtrekkende wolken en de vraag wat er voor de vraag komt. De essentie is overgedreven maar de magie van het samen denken waardoor je uitkomt waar je nog niet eerder bent geweest is aanstekelijk en geeft me energie!

8. Het puzzelen met de juiste metafoor. Proberen op de millimeter te horen wat iemand niet alleen zegt maar ook echt bedoeld. En wat is dan passend?

9. Het overweldigende enthousiasme van de trainer die letterlijk alles ziet en weet wat aan wat te verbinden, hoe verder door te bouwen en ook nog opdrachten voor de nabije toekomst heeft te vergeven. Wanneer werkt iets door en wanneer is de grens bereikt en stopt het? Hoe lees je de ander en doe je tegelijkertijd recht aan je eigen opdracht?

10. De poëtische afsluiting. Het huis staat. We zijn begonnen!

Ik wil graag ruimte maken om op een organische manier verder te werken aan mijn samenwerking met de zorgmedewerkers in het verpleeghuis. Dat betekent waarschijnlijk dat ik veel geduld zal moeten hebben, veel vragen zal gaan stellen en op een ander niveau luisteren naar wat er echt tussen ons gebeurt. Open voor wat zich ontvouwt, Niet teveel sturen. Meer samen. En kijken naar de rol van het management. Kan daar ook een samen ontstaan?

Daarnaast wil ik zoeken naar vormen waarop ik na kan praten over zintuiglijke en theatrale sessies en interventies  die ik georganiseerd heb op het gebied van teamreflectie en –ontwikkeling. Hoe zou dit aan kunnen sluiten bij mijn manier van werken en ook ruimte en ingangen bieden aan mensen die moeite hebben met de verschijningsvormen?