reflectie filosofisch ontbijt
Reflectie bij het Filosofisch ontbijt,
Dank Patrick voor de teksten. Hoe jullie dat toch doen, een tekst uitzoeken die potentieel iets in zich draagt dat gedurende meerdere dagen de inspiratie mag vormen voor een gezamenlijk uitkristalliseren? De tekst van Bloch was er zo een. Uit een andere tijd, maar toch ook zo actueel. Het doet het verschil vroeger en nu even wegvallen, ineens zijn wij mensen zoals zij, en dachten en voelden wij blijkbaar zeer vergelijkbare dingen. Waren onze verschillen dat toch niet zo groot?
Ik ben als een wildeman op de teksten losgegaan, omdat het mocht, omdat het was toegestaan. Alsof het eigen materiaal was. Het lag op mijn ontbijtbord en ik mocht het ermee doen. Had ik nader misschien uit respect enige afstand gehouden en mijzelf wat teruggehouden? Ik denk het wel. In het kader van de HKU, en de vertrouwdheid met het samen werken durf ik mij uitgenodigd te voelen, te roeren vanuit een eigen vrijheid. Vrijheid uit te brengen wat dit oproept. In de werkplaats oefende ik al sneller te reageren dan mijn censuur kon bijhouden. En ik ben steeds iets meer gaan vertrouwen in wat er dan komt, en dat dat er mag zijn. Wat fantastisch te merken dat mijn durf toeneemt, en de angst overwin dat het nergens op slaat wat zou kunnen komen. Nee, eerder tap ik in diepe fascinaties, die even aangeraakt, wederzijds aanraken en resoneren.
Tijdens de openingssessie non-human maakte ik naar aanleiding van de tekst van Bloch. Een klein werkje dat 2 kanten had. Materiaalkeuze had ik erg associatief gedaan, tijdens het uurtje kreeg dit werkje vorm. En vanochtend was het precies op het punt waar Bloch over sprak. ‘Er mist nog iets’. En het tweede deel van de zin was; ‘nu ben jij aan zet!’
In de auto naar mijn atelier puzzel ik over het werkje. Ik snap niet dat ik zoiets maak. Ik snap dat de ene kant meer over het koesteren van het materiaal gaat en de andere kant lijkt meer te gaan over iets bedienen. Ik vind de vraag die mij op weg helpt. Wat is datgene dat ontbreekt? Ik denk aan het maken van huid, van handen. Tijdens onze breakout room vertel ik aan Bart, Peter en Sander over mijn associaties op de tekst, maar dat ik het daar niet over ga hebben. Dat ik het wil hebben over het werkje dat ik niet begrijp, maar toch wil voltooien. Voor het zoom-scherm laat ik zien dat de donkere kant met de materialen, die deels zijn ingepakt wordt benaderd door mijn linkerhand, de vlakke hand, de vlakke tastende hand. En ik doe het voor op het scherm. De andere kant, die van het bedienen, wordt benaderd door mijn rechterwijsvinger die wijst. Maakt tasten van links, wijzen van rechts dit werkje af? Ik weet het niet, maar het voelt completer, kloppender dan eerder.
Is dit geloof of hoop? In ieder geval voortgekomen uit meer vertrouwen.
Ik besluit de gezamenlijk chat met een reactie op Bloch’s opmerking over dagdromen (‘het gaat erom ze steeds dieper te leren kennen en ze zodoende onbedrieglijk, behulpzaam en gericht te houden op het juiste’).
Is dit zo? Zijn dagdromen in te spannen op een richting zo, dat zij voorwaarts trekken? Kan men zo de dagdroom te slim af zijn? Hoe kan ik zo slim de voorwaartsgerichte kracht van de dagdroom voor mijn karretje spannen zodat mij dit brandstofbesparing oplevert?
Media
