We laten ons uitnodigen, dwz we leggen aan het bestuur voor dat we graag de start van de dag willen doen om hen iets mee te geven voor de verdere besluitvorming die dag.We mogen komen en van 9 tot 9.30 uur hebben we tijd om met de groep te werken.

De studenten ontwerpen een ervaring: we nemen SOIL, grond, mee en verspreiden deze in hoopjes op de directietafel in N 206. Een enorme tafel met daar omheen 20 zakelijke leren fauteuilstoelen. Ik ontvang de directeuren in de hal bij de koffieautomaat. Ik vraag om stilte door mijn hand op te steken en het gebaar te maken van de 'silent giraffe': een handsignal uit de Non Violent Communication. Ik zie niet veel herkenning maar het wordt al snel stil. Ik leg uit dat studenten hen iets willen aanbieden, een reflectie op hun positie als mensen met macht. En nodig ze uit om in stilte de ruimte te betreden en plaats te nemen. Ik schuif zelf ook aan aan tafel. Er staan 12 studenten opgesteld rondom de grote tafel. Er klinkt een cello, een stem. Langzaam ontvouwt zich een klankbeeld. Een stem vraagt iedereen om de ogen te sluiten en contact te maken met de aarde die op tafel ligt. Een geleide meditatie, waarbij de musici reageren en mee-vertellen. Via de adem, het lichaam, landen en gronden. Je verbonden voelen met alles wat leeft. De pijn ook voelen om de wereld. Om de aarde. Hier rekenschap van nemen in je handelingen.

Het maakt grote indruk op me. Later blijkt ook op de anderen. Jonge mensen weten dingen. Ze staan om ons heen en roepen ons op onze verantwoordelijkheid te nemen vanuit een diepe verbondenheid met het leven. Een ecologie, een diepe ecologie.

Terwijl iedereen nog met de handen in de aarde en de ogen dicht zit, verlaten we rustig de ruimte.

Later horen we dat het nog minutenlang stil was.

Als ik eind van de dag nog even incheck of ik de potgrond nog zal komen opvegen hoor ik dat de directeuren dit zelf gedaan hebben en allemaal iets ervan mee naar huis zullen nemen.