Een klein uur lang keken, schreven, dachten Marco, Salomé en Steffi in het museum. Het museum waarin ik mijn ziel blootleg.

Een klein uur lang zocht ik, naar een houding, naar impulsen, naar maakbaarheid van het moment. Ik pak een kwast en wat verf......en stop, ik schrijf, lees.......stop, ik schrijf meer.....stop

stop, stilte

Ik schrijf:

'mijn stem is stil, maar in mijn hoofd schreeuwen de gedachten op zoek naar een impuls. Ik wilde iets maken, iets moois, iets schoons of veelzeggends'

'ik ben niet bang dit keer, voor meningen of gevolgen. Het is gewoon héél spannend dit te delen omdat het mij veel deed toen ik het maakte'

na dit te schrijven en even stil te zitten, niks te hoeven van mezelf, pak ik een bol wol en leg de draad langs alle werken. Ineens merk ik dat alles verbonden is. 

De spanning leek een film te leggen over m'n impuls. Stilte brak de spanning.

In het nagesprek delen we wat het museum teweeg bracht. Marco, Salomé en Steffi lezen voor wat ze hebben geschreven, stuk voor stuk eerlijke en beeldende teksten. 

We bespreken het feit dat we allemaal wel weten dat je niet de enige bent met 'bergen', onzekerheid en vragen. En dat je er toch bewust bij stil moet staan om je dat te realiseren. Allen geven ze aan dat het museum hen aan het denken zet. Ook komt de vraag wat we verder kunnen onderzoeken en hoe je na bewustwording zorgt dat je er actief in je praktijk mee aan de slag blijft. Die stap lijkt nog best lastig.

nu, een week na deze bijeenkomst, besef ik dat het museum werkte. Dat er zoveel moois naar boven kwam, persoonlijke verhalen, verbinding, nieuwe vragen en verstilling.

zoals Steffi:

'je potje breekt open'