"Het begint wat ongemakkelijk met allerlei vraagtekens die aan de lichaamshouding en de gezichtsuitdrukking af te lezen zijn: wie zijn de anderen, wat zal het worden en hoe gaan we zitten? Maar gaandeweg komen de deelnemers er in. Houdingen worden karakteristiek en expressief. Handen beginnen mee te spreken en gezichten wenden zich naar elkaar toe. De afleiding en ruis van de buitenwereld verdwijnt en alle aandacht wordt gericht. Luisteren en spreken verdiepen zich"

Wat hier voor mijn in naar voren komt is het belang van het vervagen van grenzen en afbreken van muren. Kijk voorbij vooroordelen en voel ook dat je zelf niet veroordeeld wordt. Pas dan kun je diepe gesprekken voeren, gesprekken zonder afleiding van buitenaf. 

Omdat mijn project gaat over het bespreekbaar maken van negatieve emoties, depressies, ongelukkig zijn en het stigma doorbreken dat we perfect moeten zijn, vind ik het zeer interessant om te kijken hoe ik mensen via gesprekken dichter bij elkaar kan brengen. 

Een scene uit de film The Lobster past hier niet per sé bij, maar spreekt mij betreffende het onderwerp wel aan. De weglopen man en Loner vrouw worden verliefd op elkaar, wat absoluut niet is toegestaan. Ze creëren een geheimtaal, met behulp van gebaren, om hun liefde en verlangens uit te spreken zonder dat iemand kan meeluisteren of weet wat ze bedoelen. Op die manier ontstaat er een magic circle waar iedereen toekijkt maar er niks van begrijpt, het nauwelijks doorheeft.