10 momenten.

1. Eén twee drie in gods naam

Het ongelofelijke ongemak toen ik opende met mijn onvermogen en onzekerheid over mijn vrije rol in mijn werk. Het bewustworden van het kinderlijke in mijn houding. De schaamte daarover. En de ontroering hoe mijn verhaal de kwetsbaarheid van de anderen wakker riep; en dat mocht zomaar in ons midden zijn. De angst van paula, het verstrikken van roy, de dark night of the soul van henk jan, de kunstzinnige kwetsbaarheid van marjorieke, de wanhoop in de radicale creativiteit van bart   

1. het citaat van Bart over de moed der wanhoop en het sterke appel dat dat deed om in mijn kracht te gaan staan en nooit meer te wijken van mijn diepe geloof in vrij denken
2. het citaat van Marjorieke over de kwetsbaarheid van enthousiasme raakte mij diep om de herkenbaarheid ervan. Het diepe spelende verlangen in mijn enthousiasme en het cynische ongemak van de omgeving soms daarop
3. Het gedoe met de jurk als expressie van het kwetsbare en ongebruikelijke dat doorgaans niet zichtbaar is achter het masker van ‘met mij gaat alles goed… met jou? Ja met mij ook, prima…’
4. De zang van Roy met zijn aboriginal-achtige uitroepen maakten me heel erg blij over de –mij nog niet zo bekende- plek waar hij dat vandaan haalde
5. Het raakte me dat henkjan sprak over het willen beperken tot musisch spreken- alsof hij zichzelf daarmee verkleinde- en hoe heerlijk het was toen later zijn diepe stem klonk. De vreugde van het stretchen voorbij onze bekende uitdrukkingsmogeijkheden, net zoals ik plotseling die afro-amerikaanse dame ‘was’..
6. Het raakte me dat we met elkaar ongemak ervaren om in het musische / het spelen te komen, net als de ‘echte’ mensen in ‘echte’ organisaties
7. Hoe we bewogen in Maitland en hoe het schijnbaar ‘doelloze’ na verloop van tijd de beste tijdsbesteding ooit begon te worden – een vrije uiting van zichzelf, om zichzelf
8. Het raakte me dat Paula zich a. verdretig voelde door de rijkeluisachtige setting en het gevoel op dat moment niks toe te voegen aan het grotere geheel en b. zij zich toen terechtgewezen voelde door Marjorieke, en hoe we elkaar nog niet helemaal ‘verstaan’
9. Het teruglopen uit Maitland in vaste tred, als ‘groep’ en het gevoel broers te zijn waar je door dik en dun op kunt vertrouwen, en dat je niet wist WIE er naast je liep maar dat het immens vertrouwd was. En de uitbreiding van dat gevoel naar alle ‘sentient beings’ is nog steeds bij me.

Mijn onderzoek (misschien hoogdravend):

Hoe we het onconventionele en het ongemak daarvan (namelijk het buiten zinnen raken zoals Verhoeven Plato citeert wanneer hij over het enthousiasme spreekt: “Zoook maakt de muze zelf de mensen van god vervult (enthéous) en door middel van die god vervulden ontstaat afhankelijk daarvan een keten van andere mensen die in vervoering zijn (enthousiasdzóntoon) ... Want ze zeggen toch tegen ons, die lierdichters, dat zij aan van honing stromende bronnen hun liederen plukken uit een soort tuinen en valleien der muzen en ze ons dan brengen zoals de bijen – en ook zelf zijn ze fladderend. En ze spreken de waarheid. Want een dichter is een licht ding en hij is niet eerder in staat dichterlijk te werken, voordat hij van god vervuld raakt en buiten zinnen (ékphroon) en zijn rede (noûs) niet meer in hem is.” Want – zegt Verhoeven- “Het woord enthousiasme heeft een bijsmaak van ethische naïviteit en dilettantische wildheid. Het wekt de gedachte op aan jeugdige bevliegingen die snel voorbijgaan. We moeten er haastig gebruik van maken om het leven een eindweegs op weg te helpen voordat het verstart en tot een sleur wordt. Dan valt het uit en verdwijnt als een overbodig geworden vorm van naïviteit. Zo ongeveer zou in grote lijnen een cynische conceptie van het enthousiasme geschetst kunnen worden”) meer en meer durven belichamen en dragen als uitnodiging aan ieder om zichzelf te ervaren in zijn oorspronkelijke vorm

Vervolg

Graag zou ik in een druppelsgewijs groeiende beweging de radicaliteit van de kunstzinnigheid verder willen onderzoeken en het ongemak leren uithouden door met gelijkgestemden dit thema op allerlei manieren te onderzoeken. Liefst in combinatie met het afdalen in, verblijven onderin, en opstijgen in de U. Namelijk om onszelf te dwingen kaders te blijven ontwerpen waarbinnen het enthousiasme toepassing kan vinden