Afgelopen weekend kwam de groep praktijkonderzoekers van het lectoraat bij elkaar in het Akousticum in Ede. We vertelden, speelden, maakten deelden zoals dat meer en meer routine wordt binnen het lectoraat. Ook was er veel ruimte voor impuls en zo volgden de verschillende onderdelen van het seminar hun eigen weg (zie reflecties Werkplaats l Exploratief onderzoeken (leergang Muzische Professionalisering)
Op zaterdagochtend bespraken we het platform musework; hoe het werkt en kan werken voor de onderzoeken en haar onderzoekers.

Er kwamen vragen op over de openbaarheid van musework, over de kwestbaarheid van wat je plaatst en wat je dus wel en niet plaatst. Voor elke onderzoeker werkt dat anders.
Op mij had het de uitwerking dat ik kritischer ging kijken wat er op stond en te verwijderen waarvan ik niet wilde dat het gelezen werd. Ik las mijn – soms vage of abstracte- reflecties globaal door en wiste één enkele niet afgemaakte blogpost...

Niet meer?.....
Nee, niet meer dan dat

Ik was er zelf verbaasd over
Wat maakt dat ik hier, in het kader van mijn onderzoek dingen deel die ik never nooit op een kringverjaardag of facebook zou zetten? Wat maakt dat ik mijn wirwar aan onaffe gedachtes, bevindingen en gevoelens bloot leg?

Dit is waar het voor mij over gaat

De neiging bekruipt me om dat wat ik doe te gaan legitimeren, onderbouwen en als een soort zendeling te prediken dat iedereen moet doen wat we op musework doen.

Maar eigenlijk is het niet iets bedachts, iets dat uit mijn hoofd voortkomt dat ik hier schrijf wat ik schrijf.

Het gebeurt gewoon. De ‘veilige’ context van musework en het feit dat ik weet wie dit maakt en de controle die ik erover heb, maken dat ik het doe en ben gaan durven.
Het moet gebeuren binnen mijn onderzoek: het toevallige, dat wat tussen de regels gebeurt, dat wat nog niet af is en uit het niets ontstaat moet getoont worden.

Dus zo.....

Welke impuls om iets te delen volg je niet?
En wat houdt je daar tegen?