Sinds mijn ontmoeting met de CRP feedbackmethode en de maakster Liz Lerman, zet ik in mijn praktijk binnen en buiten HKU de methode in: groepslessen zang, 1 op 1 een lessen zang, methodiek-groeps-lessen, maar ook met mijn collega-onderzoeker Cécile Rongen als intervisie methode in onze samenwerking en natuurlijk tijdens de cursus CRP die we HKU-breed ‘and beyond’ tweewekelijks aanbieden. 
Vooral het ‘zijnsniveau’ dat op zo’n schone, niet particuliere manier bereikt wordt middels de methode spreekt me enorm aan. Wel de verbinding maken met iemands zoektocht en en groei, maar niet claimen, berispen of onnodig overladen met schijnbaar bruikbare tips. 
Ik ben gewoon dankbaar dat ik met CRP als methode in aanraking ben gekomen; het maakt een kwaliteiten en bewegingen in me los die ik voorheen niet kon pakken maar wel voorradig voelde: de samenvatter, de overzichtshouder, het roer, de mogelijkmaker.
De mensen waarmee ik CRP tot nu toe oefende geven zonder uitzondering terug dat de methode verhelderend werkt, veilig en overzichtelijk werkt en duurzaam ontdekken mogelijk maakt. 
Ik voel op dit punt van mijn CRP-queeste ook uitdagingen: waar ligt de ruimte, hoe ga ik als fanatieke toezichthouder om met die ruimte, welke oefeningen zullen we ontwikkelen voor de stappen die tot nu toe vragen opriepen (bv stap 2: de inbrenger stelt onderzoekende vragen aan de responders)?
Nu ik de methode in de diverse rollen onbewust bekwaam begin aan te nemen is het tijd om aan deze vragen inhoud te geven.
Misschien is het leuk om ten slotte te vertellen dat ik tegen de Jehovah getuigen, die onder dit schrijven aanbelden, nu kon zeggen: "ik waardeer uw passie voor uw geloof, maar het is het mijne niet”….ongeveer passend in de geest van step 1 van CRP: een betekenisvolle reactie.