We tonen iets van onszelf in ieder gesprek dat we voeren. Of toch niet? In veel organisaties zou het waardevol zijn als we iets meer van onszelf laten zien. Ik vind deze quote mooi: 'jezelf laten zien in wat je doet'.

Het komen tot opvoering hoor daar dan onlosmakelijk bij. Openbaarheid. Publiek maken van wat er voor jou toe doet. Dat is krachtig en kwetsbaar tegelijkertijd.

Ik denk aan het Bron-gesprek dat we zopas in een klein groepje voerden. Soms spreker zijn; speler om daarna weer toeschouwer te zijn. Even erin stappen en dan weer eruit om naar de ander te kunnen luisteren en kijken. Podium pakken en een ander podium geven.
Laveren tussen maken - tonen - scheppen, etcetera. En daar steeds weer opnieuw aan beginnen*, en eigenlijk ook steeds mee door gaan. Dat is wat we doen. Als professionals. Als mensen. Precies met dat wat we te zeggen hebben.

In heel veel professionele groepsettings hebben we moeite om te zeggen wat er toe doet. Dan lukt het niet om een 'goed' gesprek te voeren. Ik vraag me af: waarom lukt dat dan soms wel en soms niet? Missen we dan op die momenten de Muze in onszelf? Zorgen de muzen voor tegenkracht? Of wakkeren ze het vernieuwingspotentieel in onszelf aan? Bieden de muzen ons de moed om eens iets 'anders' te tonen?

De werkvorm Contemplatieve Dialoog is heel nuttig in mijn onderzoekspraktijk. Het bespreken van een tekst/beleidsstuk wordt in veel organisaties alleen maar mondeling gedaan. Met alle haken en ogen die daaraan kleven. Het is daarom waardevol om een schrijfdeel in te bouwen voor het vergaren van allerlei input op een tekst. Dan komt er als vanzelf vertraging in het gesprek dat gevoerd wordt. Door even te schrijven filteren mensen voor zichzelf wat er echt toe doet voor hen. Daarin kunnen professionals iets van zichzelf 'tonen'. Dat schrijven ze op en het is wat ze vervolgens voorlezen; het publiek maken. Alle bijzaken en ruis over issues die we meestal in gesprekken over een document toch ook maar benoemen, komt hiermee automatisch te vervallen. Wat overblijft is een gesprek met collega's over wat er wel toe doet. Iedereen bekent kleur door voor te lezen wat er voor hem/haar toe doet in relatie tot het onderwerp. Zo tonen we onszelf en maken wat er echt toe doet publiek.

* Filosoof Hannah Arendt spreekt over professioneel ‘handelen’ als een zingevende activiteit in het publieke domein. Het is in het ‘handelen’ dat we onze unieke stem laten horen. Daar is nog geen routine. In het ‘handelen’ worden we uitgedaagd om samen te creëren en nieuwe gedachten met elkaar te delen. Dat geeft zin en betekenis aan wat we doen.