Kies een voorwerp dat staat voor de natuur. Kies een voorwerp dat staat voor jou. Kies een voorwerp dat staat voor dat wat onvermijdelijk is. Wat heb je nodig?

Iedere tien minuten stapt een bezoeker van Oerol in onze container die is omgebouwd tot een atelier, gespreksruimte, onderzoekslaboratorium en vooral ontmoetingsplaats. Iedere tien minuten een nieuw verhaal, nieuwe denkbeelden, nieuwe herinneringen en nieuwe inzichten over hoe wij als mens ons verhouden tot de natuur.

De natuur staat op afstand. De natuur zit in ons. De natuur is de bron van alle leven. De natuur maakt alles mogelijk. De natuur staat centraal. De natuur is onaangeraakt. De natuur is er. De natuur zal er altijd zijn. We mogen de natuur niet vergeten.

We maken opstellingen met objecten. We maken een wending naar een object en vragen die vervolgens een plek te geven ten opzichte van elkaar op een wit vlak. Vervolgens kijken we. De objecten beginnen terug te spreken. Ze laten nieuwe dingen zien. Een walnoot staat voor de verborgen kern, een stuk steen voor de tijd die zijn sporen achterlaat, ijzeren ringen staan voor de cyclus van leven en dood en een stuk glas voor de helderheid en hardheid van de natuur. Door het gesprek te laten verlopen via de objecten ontstaan nieuwe betekenissen. Vervolgens vragen we een object te kiezen voor jezelf en deze te plaatsen in verhouding tot die natuur.

Ik ben onderdeel van de natuur. Ik sta op afstand. Ik voel me schuldig want ook ik maak de natuur kapot. Alles is één. De natuur overweldigd mij. Ik kan niet zonder natuur.

Wat is onvermijdelijk? Wat komt er op ons af? Wat is onontkoombaar? Deze vraag stemt tot nadenken, soms tot verwarring. Het onvermijdelijke laat zien dat we als mens ergens voor staan. Het vraagt aandacht al luisteren we niet altijd.

We maken de natuur kapot met onze luxe levensstijl. De dood is onvermijdelijk voor de mens maar de natuur zal blijven. Het water is onvermijdelijk. Vernietiging is onvermijdelijk maar de natuur zal herstellen, de mens waarschijnlijk niet. De scheiding tussen de mens en natuur wordt alleen maar groter. Er is niets onvermijdelijk.

De laatste vraag die we stellen: wat heb je nodig?

Inzicht, gezamenlijke verantwoordelijkheid, moed, wilskracht, zachtheid voor de natuur en onszelf, het onder ogen zien van de onvermijdelijkheid, liefde, rust om stil te staan, nabijheid van de natuur, aanvaarden dat de natuur verbindt en meedogenloos is tegelijkertijd, onze eigen schuld on der ogen zien.

Steeds ben ik opnieuw geraakt. Geraakt door de mensen die in het gesprek open en kwetsbaar zijn. Ik ontdek gesprek voor gesprek de lagen, nuances, verschillen, tegenstellingen, moeilijkheden, paradoxen en emoties van de verhouding tussen mens en natuur. Ik ben diep geraakt en verwonderd door de mensen die binnenkomen in mijn container. Ik ben soms teleurgesteld in de onmacht die mensen ervaren. Ik voel de pijn die mensen ervaren die voortkomt uit de onmacht er iets aan te doen. Ik voel het ongemak in het onder ogen zien van hoe je zelf een bijdrage levert en deel neemt aan de verwoesting van de natuur. Ik zie de hoop die vaker in de natuur ligt, dan in de mens. Ik voel rust en berusting in de ogen van zij die zeggen dat wij allemaal natuur zijn en het is zoals het is. Ik voel mij in mijn vierkante container, geplaatst aan de dijk, dichtbij het wad van Terschelling verbonden met de natuur die door de mensen een stemt krijgt.

Peter