De laatste opdracht waarbij we in groepjes van 5 ons probleem/onderzoeksvraag moesten voordragen aan de groep, inclusief de 'kunstenaar in de hoek'. Tijdens het 'kapittelen' legde ik mijn onderzoeksvraag voor: 

'Op wat voor manier kan de kwaliteit van leven van mensen met dementie worden verbeterd op lang termijn?' 

De vraag was nog zo 'open' en niet ingekaderd dat van het kapittelen maar weinig terecht kwam (we dachten, fuck it). Zo begon ieder uit mijn groepje vanuit zijn eigen discipline en fascinatie met fantastische ideeën: een universele emotionele taal ontwikkelen, een digitale 'hersenassistent', de zwarte box (dementiebox), een theaterstuk e.d. Ik werd zo gelukkig van al deze invalshoeken dat het mij ontroerde. Ik voelde alsof ik hulp kreeg en iedereen oprecht geïnteresseerd was in mijn idee. Het gevoel 'er niet alleen voor te staan' werd hiermee beaamd. Prachtig mooi!