Ik word het hele jaar al uitgenodigd. Als deelnemer voor de Werkplaats Muzisch Onderzoek. Als verslaggever voor Musework Live. Als dagvoorzitter voor deze openbare afsluiting.

Uitgenodigd word ik. Het is kennelijk nodig dat ik ergens uit ga.

Maar waar moet ik dan uit? Waar gaat dat over? Waar stap ik dan in? En wat ontdek ik dan als ik daar uit treed en hier binnen treed?

Dinsdagochtend gebruikte Harry Kunneman het woord 'membraan'. Het membraan dat mijn praktijk omhult is elk jaar poreuzer geworden. Misschien had ik dat kunnen verwachten als onderwijsinnovator bij de Hogeschool Utrecht. En de ironie is dat ik dan mag losbreken uit mijn organisatie en vervolgens op de grens ervan een heleboel vrije geesten ontmoet...

...die ik in dit avondprogramma weer bijeen mag houden. De vrije vogel spreidt zijn vogels om ze al rap weer bij elkaar te brengen om iets te omhullen. Alsof ik de kaft ben van een levende bundel met eigenzinnige hoofdstukken die zo direct een voor een worden opgevoerd.

En ik heb ja gezegd omdat het openen voor wat dit muzische netwerk te bieden heeft, mij tot nu toe een rijker mens, meer mens in mijn werk helpt maken. Daarom sta ik hier. Uw aandacht te richten en de breed gerichte aandacht van de bonte stoet mensen die zo het podium betreedt, om die stoet bijeen te houden. Maar misschien is dat wel helemaal niet nodig. En is er een emergente orde die verschijnt als ik mijn waffel eens houd.

U dan.

Wat brengt ons bijeen? Door welke poriën bent u hiernaartoe geglipt? Was u hier al eerder of komt u net binnen? Neem even ieder een minuut om met degene naast u te delen wat uw inzichten zijn tot nu toe; als u hier vandaag al was. Of wat u hier brengt als u zojuist erbij bent gekomen.

Waar kunnen wij ons zo voor openen of sluiten? Speeches. Verhalen. Film. Muziek. Theater. En zelf lezen uit de nieuwe bundel. Die van de kaft ontdaan is en pagina voor pagina uitwaaieren zal over de zaal. Dan mag u lezen en citeren. Dan lezen we met zijn allen dwars door de bundel heen. Ontrafelen we het membraan dat die verhalen bindt en lichten we het goede voor ons eruit op.

Eén persoon kan nooit alles bijeenhouden. Hooguit markeren dat er reeds gemeenschappelijkheid is of zichtbaar anticiperen op waar zij mogelijk is.

De kunst van temporiseren is een veel interessantere. Hoe lang mag iets uitklinken? Wat is de betekenis van het schema? Op de minuut nauwkeurig bleven we. Dan is Chronos blij. Kairos daarentegen bekommert zich om het juiste moment. Als dagvoorzitter dáár voeling mee houden is onzichtbaar anticiperen waar gemeenschappelijkheid mogelijk is.

De uitnodiging was eigenlijk om hier nieuwsgieriger naar te worden.