Afgelopen week: de eerste bijeenkomsten van de nieuwe werkplaats muzisch onderzoek. Na een uur weet ik alweer waarom jaren geleden mijn nieuwsgierigheid naar op kunst gebaseerde interventies geprikkeld is. Hier gebeurt iets anders dan anders. Hier leeft kennis in de aanwezigen. Hier zijn geen functies aanwezig. Hier werken mensen. Mensen maken, mensen luisteren, mensen raken, mensen spelen. Mensen die je kent (of denkt te kennen) zie je in een ander daglicht. Dat maakt verandering en verdieping mogelijk. 

Na ongeveer een uur werken staat er dit:

Volwassen 11-jarige

Verkleed jezelf in stilte
als 11 jaar en ouder
een lichaam onderweg
in een dansende verhouding
Geen schaamte
Geen last van jarenlang
oog-in-oog ontmoetingen
als messen aanwezig 

Ik heb mezelf nooit als 11 jarige voorgesteld in een kennismaking. Vandaag wel. Vandaag kon het.  Het publiek maken van mijn 11 jarige zelf deed ik vanuit een bron die Rylan  heet en een ervaring over een ontmoeting met mijzelf terwijl ik dit nummer hoorde. Tot nu toe heeft niemand mij zo leren kennen, maar het verbindt. Het verbindt vanuit kwetsbaarheid. Een mooie opstap naar nieuw contact en nieuwe samenwerking.

De eerste kennismaking krijgt een doorwerking door contact met een opstelling van bronnen van anderen met wie ik tot dan toe nog geen kennis gemaakt heb. Door het tonen van hun bronnen, krijg ik van hen ook een beeld. Een beeld dat ik meeneem, een beeld dat doorwerkt. Het is pas even over elven.

11:11

Het is 11:11
we spelen tweelingen
ik wel, jij niet
jij ver, ik dicht
we ontmoeten op afstand
schudden wat handen
en wisselen blikken
met een verkeeddoos tussen ons in

Het is 11:11
het is stil tussen ons
er breekt niets
we trekken ons lichaam aan
kijken, zien elkaar
als jonge volwassenen
We spelen even dat
jij wel, ik niet
ik ver, jij dicht
de ontmoeting leven toe:

Is het makkelijk om stil te zijn?
Is het makkelijk om in jezelf te leven?
Je doet me aan iemand denken