Eindelijk was het mijn beurt om mijn bronnen toe te lichten. ‘Welke zal ik nemen?’, dacht ik, terwijl ik naar mijn tas liep om ze te pakken. Ik had mijn boekenkast al teruggebracht naar een 1 foto, maar het totaal kwam nog steeds op vier en de opdracht was drie. Ik begin te praten met vier bronnen op mijn schoot en laat mijn handen en mijn stem beslissen. Eentje valt er af. Het moest. Het zijn er drie. De structuur is genadeloos. Mijn bron Tracey Emin vangt dat ene krachtige moment in woord en beeld. Zover ben ik nog niet.

Zijn we net lekker bezig, wil er nog iemand bij.
He jij, kom erbij!
Of zijn jullie al lekker bezig?
Het is wel even wennen.
Het is even wennen.
En ook dat is ok.
En dan is het ok.

We bouwen samen een palet en brengen orde in de weg van gevoel naar ingewikkeld.
Er zit beweging in.
‘He’, zegt zij, ‘zo had ik er nog niet naar gekeken.’
‘He’, denk ik, ‘dacht dat ik dat al had gezegd.’

Wat een lekker schema zet Daan Andriessen daar neer. Het is open, er zit samenhang in, beweging, ervaring en reflectie. Wat is het toch fijn als alles wat lastig is gevangen wordt in een beeld. Het lucht op, er komt orde in de complexiteit, ze wordt hanteerbaar, overdraagbaar, toegankelijk. Zelfs het model zelf is in onderzoek. Hoe verkoop ik dit buiten de muren van deze groep?

We dansen een dialoog
Tegenkracht. Hoe til ik op en maak ik zichtbaar?
Ze volgt mij
Ik wijs
Ze gaat
En komt weer terug
Ze roept Mies in mij wakker
Mies raakt iets in mij
Tranen
Het is ok
Er is niets aan de hand
Het is ok

Wat een vondst: Structuur is ook maar een bedenksel.
Het onderwijs is als de Melkweg.
Misschien moeten we nieuwe sterrenbeelden bedenken.

Ik geniet ervan om samen te spelen met woorden. ‘Laten we de zinnen op alfabetische volgorde leggen’. Het effect is een krachtig verhaal. De essentie van alle zinnen die we hadden gekozen komt nog duidelijker bovendrijven: ‘Zie mij, de leerling.’

In de pauze zag ik dat ze veranderd was. Haar blik was opener, haar bewegingen rustiger, de frons tussen haar ogen zo goed als verdwenen. Ze had ontdekt dat ze gewoon haar enthousiasme moest inzetten als wapen. Ze had zichzelf ontmoet.

Nee hij doet mij niets, die tekening
Dit is het dus
Het is ok

Ik loop tussen de woorden door. En ik weet, ik heb nog maar even. Ik zie ‘pendelen tussen jou en tijd.’ Maar als ik goed kijk staat er ‘pendelen tussen jou en mij’. What the fuck?! Voor mij is het pendelen tussen jou en tijd…