Herken je een bepaald motief en roept het een associatie bij je op? Komen er geuren vrij, sensaties of klanken die bij deze herinnering horen? De serie die nu te zien is bij de Baak op Landgoed de Horst is geïnpsireerd op onze strandcultuur. Een plek die een uniforme beeldtaal heeft en die in het teken staat van ontspannen en genieten. Alles is vrolijk en fel gekleurd. De parasols, strandstoelen onze badkleding, zelfs de koelbox doet mee met een streeppatroon. Voor Lisette is het een plek waar ze graag veel tijd doorbrengt en mensen observeert. Mensen die naar het strand komen om te vertragen, om even uit te zoomen, de ruimte van de horizon in zich op willen nemen en dan proberen dwangmatig te genieten van dat moment. We komen los van onze dagelijkse identiteit en geven ons bloot in onze badkleding, niets meer om je achter te verschuilen. Dit is voor Lisette een belangrijk aanknopingspunt. Want juist in die uniforme vrolijke wereld zoekt zij de tragiek. Ze probeert in onze handelingen op het strand kleine tragedies te ontdekken om die dan in haar werk uit te vergroten. We verschuilen ons snel achter onze identiteit die we onszelf aanmeten, waarin kleding een grote rol speelt. Maar wat als je daar opeens veel minder van hebt doordat je in je gestippelde zwembroek rondloopt? Het strand maakt ons hierdoor ook kwetsbaarder. Als we naar het werk kijken kunnen we mogelijk die gevoelens en momenten terughalen. Iedereen herkent het gevoel van zand tussen je boterham of uit de zee stappen en opeens merken dat je zwembroek afgezakt is. Het is eigenlijk chillen met een rafelrandje. Precies dat schurende element zoekt Lisette op in haar werk.

Beluister het interview met Lisette over haar expositie: