als het gaat om de verdwijning van de muzen is dat een motief dat ook parallel loopt met het de christelijke god. die schittert door afwezigheid. en een verlangen naar wat er niet is. Dat klinkt in die melodie van Faure. en staat ook in de tekst. Kan dus ook het verlangen naar de muze zijn. weemoed om de afwezigheid van iets.   

Tenslotte heb je me ook gevraagd iets te spelen. Dat zou natuurlijk passend de daad bij het woord voegen, maar is nu eenmaal onmogelijk in verband met de corona maatregelen. Misschien kan je toch alvast iets luisteren? Dan zou ik je ‘après un rêve’ willen voorstellen van de componist Gabriel Fauré. Maar in welke uitvoering? Die oeroude met de ruis van Pablo Casals uit een vervlogen tijd? De prachtig trage van Mischa Maisky die groots uitpakt? Of de lichtheid van Yoyo Ma waardoor de triolen zo mooi vloeiend uitkomen? Hoe dan ook: in elke versie van deze eindeloze melodie klinkt het pure verlangen naar een verloren intimiteit.

Muziek: Apres un Reve van Faure (prachtige melodie). Dit was altijd mijn droom. Nu is het werkelijkheid geworden. Toevallig net voor kerst apres un reve ingestudeerd omdat ik verder toch niks aan dat boek kon doen. dat is het gevoel dat nu ontstaat. Dat er een droom voorbij is.

De scene waarin na het hora est de laudatio klinkt, de promotor Harry Kunneman tot dan toe stil geweest het woord neemt. En ik niet kan luisteren maar me bedenk welke weg we hebben bewandeld. Zes jaar. Waarom deze scene? Dat hij heeft gezegd je hebt die hele cello niet nodig. Voorstelde dat de werktitel zou zijn ‘de cello voorbij’. Terwijl ik nu denk: ‘terug naar die cello’. Geeft mij de gelegenheid om terug te kijken. Naar de ontstaansgeschiedenis. Ook de strijd tussen de promotoren. Geeft eigenlijk ook goed weer wat de moeilijk weg is tussen die twee uitersten.  

Alleen al de noten van apres un reve die ik hoor. Altijd alleen de noten gespeeld en nooit enige aandacht aan de woorden besteed. Nu wel. Hoezeer zou dat passen bij de verloren muze. Misschien had ik het voor deze kerst wel weer ingestudeerd.  

Dans un sommeil que charmait ton imageJe rêvais le bonheur, ardent mirageTes yeux étaint plus doux, ta voix pure et sonore,Tu rayonnais comme un ciel éclairé par l'aurore; Tu m'appelais et je quittais la terrePour m'enfuir avec toi vers la lumière,Les cieux pour nous entr'ouvraient leurs nuesSplendeurs inconnues, lueurs divines entre vues Hélas! Hélas, triste réveil des songesJe t'appelle, ô nuit, rends moi tes mensonges,Reviens, reviens radieuse,Reviens, ô nuit mystérieuse!

Google vertaling Nederlands

In een slaap gecharmeerd door uw afbeeldingIk droomde van geluk, vurige luchtspiegelingJe ogen étaint zachter, je stem zuiver en beltoon,Je straalde als een hemel verlicht door de dageraad; Je noemde me en ik verliet de aardeOm weg te lopen met je mee naar het licht,De hemel opende hun wolken voor onsOnbekende pracht, goddelijke stralen tussen weergaven Helaas! Ach, droevig ontwaken uit dromenIk roep u, o nacht, geef me je leugens,Terug, terug stralend,Keert terug, o nachtmysterieus!

ik zet daar DE PLICHT ROEPT tegenover 

Stom zeg dat ook de plicht kan roepen. De plicht roept. Wat een afschuwelijke zin. De muze fluistert en de plicht roept. Soldaten toestanden. In het gelid. De pasvorm van wat er gedaan moet worden. wie zij ook weer dat in beroep de roeping doorklinkt. (max weber? Of marx) Dat beroepen een ziel hebben. professie. Wat is dan de mijne. Is dat die Kruidhof die hier sinds kort de dienst uitmaakt. Die mij eraan herinnert dat mijn werk mijn roeping is. Ik hoor die roep heus wel, maar het is teveel. Ik schrik er ’s nachts van wakker zelfs met mijn nieuwe pillen. Zwetend schrik ik wakker van de kakafonie van stemmen die mij roepen.

Het appel ook al zo’n afschuwelijk woord dat wordt gedaan. Ook in het gelid. Ook ingerukt mars.  

(kan de plicht ook achter me staan en zachtjes zeggen toemaar. Waarom zijn het de dingen die buiten zijn waar ik naar toe moet. Kan ik ook van binnen en buiten? Wat roept ons ogenlijk allemaal. (terwijl diep in het lichaam het leven zelf gaat componeren….groot verlangen in de mens dat de buitenwereld niet meer roept. Vgl moet de deur uit. Moet op pad. Een weg volgen. Een perspectief hebben. Een stip op de horiozn. Terwijl ook ik heb alles (bv basisinkomen gezonde vrolijke positie). Dan zou je zeggen ‘hier’ ben je. Hier sta je.)

• Gek dat we zo intens met geld leven.
• Als ik zie dat de stip op de horizon van min is, dat ik het zelf ben, kan het verbonden zijn met waar ik nu ben, dan komt ie op me toe in plaats van wijken met elke stap die ik zet. (horizon eigen).
• In sprookjes geloven (laat me nog even geloven….) OP DOOR