Nu een daglang later zitten we in de Jonge Haan in Hilversum. Een bordje in de parkeer achtertuin waarschuwt me om waardevolle spullen ook als ze niet zichtbaar zijn niet in de auto achter te laten. Ik neem de cello die ik later die middag nog nodig heb maar mee. Dag Bart, ben je van plan een stukje te gaan spelen klinkt het licht ironisch? Dat zou leuk zijn zeg ik en ik zeg dag Gerard en kijk hem eens goed aan. Heb hem jaren niet gesproken. Destijds was hij de vertrouwenspersoon van de halve familie en nog een hele kring vrienden daar omheen. Op mijn 49^e voelde het als een italiaans gezelschap dat bijeen was in  een italiaans landhuis en hij als de familie kapelaan schoof daar rustig tussendoor.    

Zijn gezicht is eerder vierkant dan rond. Een en al rimpels en rimpeltjes. Rossig haar dat nu grijst en van origine was hij waarschijnlijk een sproetenkind met een lichte huid. Een witte snor en een bril. Hij kan naar mij kijken met bruine ogen zonder dat zijn lichaam beweegt of dat de uitdrukking van zijn gezicht verandert.

Ik vertel de vraag die ik heb: dat ik vast ben gelopen met de muze. Dat ik een vreemde droom over een ondine heb gehad en dat mijn hart eerst overliep van de prikkels en nu in een traagheid is beland. En dat ik na vele jaren daarom ineens weer aan hem moest denken

(hij zegt met een lach dat hij het een gunstig voorteken vind dat juist mijn hart mij weer op zijn spoor brengt)  

Elk woord dat ik zeg wordt gehoord en ontvangen. Soms spannend en een beetje eng om iets te zeggen want zeg ik het wel goed? Me ineens extra bewust van wat ik eigenlijk zeg. Dan blijft het een tijdje stil, Mijn woorden zijn nu in hem en worden daar ‘beproefd’. Wikken en wegen. Pas na een stilte gaat hij spreken. ‘Heb je belangstelling voor een stukje uit de bijbel klinkt het vriendelijk’? Zo kan hij dan zijn antwoord inleiden. Omgaan met oplossen van conflicten. En mij meenemen in het verhaal van Mozes die door God werd geroepen vanuit het brandende braambos om de tocht door de woestijn aan te vangen. Gooi je staf eens op de grond. Dat werd prompt een kronkelende slang. Pak hem nu maar weer op. En het was weer een staf. Dat duidde dus op het vermogen (van de egyptenaren?) om het libido te sublimeren. Steek je hand eens in de hartstreek. Die hand kwam er melaats weer uit. Dat duidde dus op het onvermogen om conflicten op te lossen. Steek de hand er nog eens in. En kwam er gereinigd weer uit. De reis door de woestijn die het aangaan, onder ogen zien en oplossen van oude conflicten betekent. Dat dat niet alleen in het hart kan, maar dat het hoofd daar bij betrokken moet raken om te kunnen overstijgen. Als hij spreekt kan een volgende passage moeite kosten. Dan lijkt het net of er een aanloopje genomen moet worden met een extra diepe ademhaling en dan gaat het verhaal weer verder. Wat ik meeneem is niet alleen de inhoud van de woorden. Maar ook de werking die er vanuit gaat. Er wordt gesproken vanuit de laag van oude verhalen. En de duiding daarvan. En mijn queeste wordt daarin gesitueerd.

Ik heb me op onze ontmoeting voorbereid zegt hij. En jouw proefschrift over muzische professionalisering er nog eens bijgepakt. Daar vind ik twee dingen van. Het eerste is dat het muzische als het scheppende, creatieve en kunstzinnige een plek krijgt in professionalisering. Kunst en het vermogen om in het maken en tonen conflicten te bemiddelen, te overstijgen. Waardoor een andere richting om te gaan kan ontstaan. Een perspectief. Dat is verbonden met die tocht door de woestijn. (ook associatie naar het kind en de kunstenaar)

Kritiek op de grieken. Het tweede punt ben ik minder gelukkig mee. En dat is die mythe van de muze. Dat de muzen er zouden zijn om de heldendaden van de goden te bezingen. Ik heb het niet zo op die griekse mythologie. Slapjanussen zijn het. Die goden verrichten ook helemaal geen heldendaden. Die zetten de helden zoals achilles er toe aan. En ook groot probleem met Zeus. Had geen idee hoe hij met vrouwen moest omgaan of wat het vrouwelijke principe was. Gerard niet bang om krasse taal te gebruiken. Zaad overal rondstrooien. Maar een totaal onbegrip voor het feminiene.

 (volgende keer uitwerken- kritiek op vrouwbeeld in de griekse mythologie. Ook idioot dat bijvoorbeeld die pandora als eerste vrouw (gesmeed door hephaistos) eigenlijk een straf was! Mooi maar gevaarlijk en nieuwsgierig. En een doos vol kwade wensen meekreeg. En ook die pygmalion mythe is niet mals. Dat ie dat beeld maakt van ivoor. Dat de aphrodite dat beeld leven schenkt. En hij haar wakker mag kussen. Nooit een zin over hoe galatea daar zelf tegenaan kijkt. Wat denk je erzelf van ? Als liefje tot leven komen. Meisje voor de kunstenaar. Zo is het in de latere verhalen over de muzen toch ook gegaan. Muze aanklikken en op afbeeldingen klikken. Heel stereotiep.).

Ik vertel aarzelend dat ik er net achter ben gekomen dat ik in mijn brieven aan jou Muze op een vergelijkbaar punt ben aangekomen als pygmalion met galatea. En dat toen die ondine er tussendoor kwam ik me ging afvragen waar ik mee bezig was. En dat we zo uit elkaar zijn gegaan

JUNG- Gerard neemt nu het thema van mannelijke en vrouwelijke. Kind wordt geboren als zowel mannelijk als vrouwelijk.

Persona betekent masker. Stukje vrouwelijke in de man anima. En mannelijke in de vrouw is animus. Als dat meer ontdekt is. minder persona. (kom je losser te zitten in je persoon).

Is dus een afdaling in onszelf. Komen we eerst dit en dat tegen. En dan anima en animus. En dan collectieve…     

De schaduw

Je leert gedragingen en die worden persona

Schaduw is het tegengestelde (verbergen, wat niet gewaardeerd,) tegenpool. Erkennen daarvan is niet fijn. Maar er zitten schatten in verborgen. (ook een collectieve schaduw)

Mijn tocht naar de muze sterke trekken van geprojecteerde anima (verliefdheid heet dat sterk!)

Individuatie proces- zoeken van dat andere stuk. En toelaten. In mythen en dromen, jouw ondine en ook die kikkerprins en het verlangen wakker gekust te worden  is ook wel heel tekenend. Is natuurlijk precies dat schema.

Uitwisseling tussen bewustzijn en onbewuste als creatief proces. (droom dagdroom of fantasie. Mijn tekeningen)

Ego als centrum van bewustzijn

Zelf van het geheel. (geluksgevoel) check https://www.cgjung-vereniging.nl/home/files/inger_van_lamoen_2.pdf

Altijd ook zelf doorgaan met de zoektocht. Dieper afdalen. Op laten komen. Volgen waar de aandacht op valt.

• Vragen van voorgangers. Zoals bij mij en mijn vader.
• Mijn afwijzing van het stamhouderschap. Gerard: er zijn twee dingen 1- wat daar maatschappelijk onder verstaan wordt en welk beroep er op mij gedaan wordt (familie) 2- hoe het vanuit de voorgeschiedenis tot me komt. Mijn verhaal over vader en mijn plaats innemen.      

De clou is dus dat ik dit allemaal aan het uitspelen ben. En dat ik nu de laatste jaren van het lectoraat en mijn bemoeienis bij HKU ga inzetten om dat op scherp te zetten. Niet meer mijzelf zijn. De vertrouwde persona loslaten. Maar een ander neerzetten. En dwars gaan staan op al die redelijke beleidsmatige dingen. Waarin het een en ander verpakt wordt. Alsnog kwaad worden. Gerard: barst uit in lachen en vrolijkheid. Dat lijkt me wel goed. Want je krijgt geheid gedonder. En dat is dus prima. Ik herinner me jou als een aardige jongen. Vriendelijk. Begripvol. Niet echt een criticus. Niet iemand die briesend over straat gaat. Dus om dat nu een beetje op te zoeken is een goed idee.     

• Satie die zich ’s nachts thuis liet brengen door een taxi. Niemand liet weten waar hij woonde. Zelfs de taxi chauffeur niet. Charles Ives die overdag verzekeringen verkocht en ’s avonds componist was. Prince
• Metamorfose als leidraad. Idee achter metamorfose. Dat de dingen niet vaststaan. PERSEUS. En het motto van Calvino. Als de zwaarte van dagelijks leven…dan veranderen…lichtheid
• Ich fuhle luft von andere planete….?
• Motief van de zelfoverschrijding zo serieus nemen dat ik een ander moet worden. Orpheus. ORPHEUS…ook. Mijn personage in verband brengen met Perseus, Orpheus.

Zit niks anders op denk ik dan:

De tocht de onderwereld in. Orpheus muzenzoon. Afdaling. Kan ik op mijn werk niet zeggen. Dat ik vanaf nu Orpheus ben. Dat ik mijn geliefde ben verloren en de diepte in ga.