.....in het kamertje waar nummer 60 op staat van het huis op de heuvel in San Lorenzo. Door het raam een eindeloos zicht hoog over de middellandse zee. Huis aan zee. Is het. Grote golven met schuimend witte koppen. Heftige wind. Regenwolken. Donker en nog donkerder grijs. Regenflarden die in sluiers langstrekken. Kamertje 60 is van de ruïne die het huis is het meest bewoonbaar. Het glas in de gebroken ramen is gerepareerd en er zit aan één kant een afsluitbare metalen deur met luchtgaten in. Verder nog twee deuren in het vertrek. De deur naar het buitenterrasje waar het onkruid vrij spel heeft is er maar half en waait telkens open. Om de tocht tegen te houden       een stapeltje groene plastic jerrycans, een kartonnen doos en een half vergaan kussen tegen de onderkant aangezet. De andere deur leidt naar de voormalige keuken. Maar daar begint de verzakking van het huis steeds erger te worden. De deur kan niet meer dicht omdat de sponning scheef getrokken is. ,,,,,,het afgebroken bovenstuk van een zeer grote keramieken vaas. Dat is nu tegen die deur geschoven om het kieren en de tocht zoveel mogelijk tegen te gaan. In kamertje 60 tenslotte een meegebracht kacheltje op petroleum dat op zijn hoogste stand staat met onze benen ervoor en een gaslamp die op gezichtshoogte nog wat warmte verspreid. Als je stof, puin en troep wegveegt met een bezem zie je de vloer van Portugese tegels met karmozijnen bloemen tevoorschijn komen. Maar niet blijvend. Want telkens vallen stukjes stuc vanuit het plafond naar beneden. Er is bijna geen plafond meer over. Wat rest is een gewapend betonnen raster als dak waarvan het ijzeren frame bruin verroest is. hier en daar kleeft er nog een plakaatje stuc tegenaan. De rest is al gevallen. Maar waar het in kamertje 60  allemaal om gaat is de muur aan de achterkant dus tegenover het raam met het ongelofelijke uitzicht aan de voorkant.

Alleen maar een rechthoek muur. Zonder deuren, zonder haken. Zonder plinten, zonder iets. alleen maar een vlakke muur die bestaat uit een lange geschiedenis van verf en afwerkingslagen.

De muur waar alles ophoudt en tegelijk alles begint. Toen hier nog de mensen woonden, de laatsten vertrokken 35 jaar geleden, is de muur laag over laag gewit, lichtblauw geverfd, geplamuurd, aangesmeerd, weer geverfd nu donkerblauw, gesausd en zo verder. Laag over laag als de ringen van een boom op jaren is de geschiedenis op de muur neergestreken. Soms dwars gestreken, soms rechtop, dan weer stukken diagonaal. En vanaf het vertrek van de laatste bewoners is er verval opgetreden. Laag voor laag is gaandeweg los gaan laten. Één groot proces van loslaten. Maar niet gelijktijdig en gelijkmatig maar op elke plek een ander verloop van verval. Een voor een laten de lagen die erop gestreken zijn weer los. Ze bladderen af.  maar omdat elke plekje van de muur zijn eigen tempo heeft is er nu een maanlandschap ontstaan van ‘gaten’ en ‘aardlagen’ die bloot zijn komen te liggen. Een nachtelijke hemel met pulsars, zwarte gaten, sterrenhopen en zo meer....de muur. Een hemel.

Zeker zeven keer is de muur overschilderd. Over het grijze cement kwam een eerste blauw. Toen een tweede dieper blauw. Toen een vleug paars er doorheen. Toen weer lichter blauw. Wonderlijk dat sommige stukken groen lijken te zijn. Het spel dat wordt gespeeld is dat van de afbrokkelende randen zeg ik. Iedere rand die tijdelijk overblijft heeft zijn eigen karteling, zijn eigen curve. Eilanden in de zee. Atollen omgeven door blauwe wateren. Nevels die uitstromen in de leegte. Watten stapelingen in een ruimtelijk ritme. Zoals vroeger als je niet kon slapen je van een tante het advies kreeg om schaapjes te tellen. Witte pluizige bollen die een voor een over een hek sprongen totdat je het allemaal niet scherp meer zag. Nevels. Rook slierten. En telkens ook het zien van de wereldbol van verre. Wonderlijk uitgescheurde continenten waar de zeeen tegenaan spoelen. Kraters waar in de diepere lagen schuim in opwelt. Aardkorsten die hard werden, gebroken zijn en zich nu craquelé voortzetten in sponsachtige structuren die het overnemen. Zoals we vroeger naar de wolken keken en er vormen en voorstellingen in herkenden zo is ook de muur die de hemel is. 

alsof het een voorstelling zou zijn van een wereld die anders is dan waar we geboren en getogen zijn. een voorstelling die ons doet geloven dat we de alledaagse realiteit kunnen ontsnappen. Dat alles anders kan zijn dan het altijd is. een wenkende verte. Een ruimte vol verwachting en belofte. Waar de grens die gesteld wordt nooit enkelvoudig of absoluut is. Waar de kleur van de dingen nooit eenzijdig uitgesproken wordt, maar er in elkaar overlopende tinten zijn. Pastels. Nuances van grijs-blauw-paars. Plaatsen om aan land te gaan te over net zoals plaatsen om weg te varen. Kleur waar de vleug van de streek nog in zit. Haar na haar neergestreken naast elkaar. Waar hje de druk van de arm met de kwast nog in door hoort klinken. Waar het alles uitmaakt of van boven naar beneden of van links naar rechts gedacht is.

De tijdloosheid van de jaren die hier de enen na de andere verflaag sloopte. De mensen die hier ooit stonden. De kwast in hun hand. Op de muur. we hebben hun plaatsen ingenomen. En we kijken. Recht de geschiedenis in. Recht de hemel in die is ontstaan door loslaten. 

Alleen naar dat blauw. De zee. De hemel. De nacht de maan. Het wolkje adem uit onze monden in de vroege ochtendkou. We ademen de hemel tot leven. Tot de witte wolken dansen. De scheuren hun bloedend verlies vergeten. Dat is de verte van de muur die verder reikt dan de verste horizon van de zee in het raam dat tegenover ligt. De muur zal weer een huis worden. Zal geschilderd worden. Mensen zullen ervoor staan en zich inspannen die muur te bedekken. Bij de wereld van nu te betrekken, een muur te laten worden waar een kast tegenaan kan staan. Laag over laag zullen ze zich vermoeien om de werkelijkheid te laten ontstaan om in te wonen. Maar ...... Deze muur. deze hemel....is niet van hier.....