Maar eigenlijk wilde ik je vertellen over een plan dat ontstond. Het idee om een antigeeltjescampagne te beginnen. Gisteren las ik een werkvorm in wording. En daar waren ze weer de geeltjes. Daar kon je iets opschrijven en omdat er zo’n handige plakrand aan zit kon je die dan vervolgens op een muur plakken. En rangschikken met andere geeltjes die er al hingen of er gaandeweg bijkwamen. En hoe langer ik er over denk hoe meer ik een tegenkracht in mijzelf voel opkomen. Ik hoef die maar even aandacht te geven en er komt een razernij op die zich vol wil keren tegen het fenomeen geeltje. Blinde drift. En waarom is dat? Je vraagt het niet hardop maar kijkt me aan. En ik ken de spelregels. Ik lig bij je op de bank als bij de spreekwoordelijke psychiater. Je zegt niks maar luistert en het is de bedoeling dat ik spreek! Zoals dat gaat in psychoanalyse. Laat mij maar razen. Dan lost er vanzelf wel iets op of dienen zich inzichten aan. Ook daar kan ik trouwens soms gigantisch driftig van worden. Je bent er wel. Je kijkt me begrijpend aan. Of zelfs dat niet eens maar dat hoop ik dan. Maar je zegt niks verdomme. Heb jij dan geen pesthekel aan die geeltjes? Hou zou jij dat gevonden hebben in jouw tijd? Geeltjes in het antieke Griekenland van de mythen en de goden op de Olympus en jij met je zusters bij die bron. Zeg dan? Dat zou toch een wanvertoning zijn geweest? Stilte. Nog eens stilte. Ok waarom word ik zo kwaad? Wat zit mij dwars? Ik word in de vorm geperst. Alles moet passen in dat vierkantje. Alles wat ik denk en voel. Alles wat ik wil uitdrukken. In een vierkantje. Lange zinnen werken niet. Want niemand heeft zin om daarna nog eens een heel kriebelig verhaal te gaan lezen waar je met je neus bovenop moet gaan staan. Je wil nu eenmaal overzicht dus trekken de geeltjes er bij mij de kernwoorden en flarden van volzinnen uit die van een afstandje te lezen zijn. Context weg. Verhaal weg. Wat heb ik dan nog met zo’n geeltje? En de trainer maar doen alsof daar mijn grootse bijdrage zit, alsof ik het zou zijn, mijn representatie in een aantal geeltjes. Nee dus. Sorry. Er zijn nu ook grote geeltjes. Daar kan je meer op schrijven. Maar daar word ik nog misselijker van. Want die kleur is afschuwelijk. En hoe meer daarvan hoe erger. Alle sessies vergaderingen workshops en heidagen met geeltjes krijgen dezelfde kleur. Of je in tranen uitbarst of een manifest voor een betere wereld bedenkt: eén doorlopend geel waas komt over de dingen te hangen. En die roze, blauwe en groene geeltjes die er zijn gemaakt voor de broodnodige variatie? Die maken het er alleen maar erger op. Monsterlijke kleuren, de een na de ander. Alsof mijn gedachten en gevoelens en ideeen op de kermis thuishoren, een stand waar lollies worden verkocht of suikerspinnen. Alsof ik topkok zou zijn in een restaurant en weet dat in iedere maaltijd tomatensaus de basis is. Vandaag, morgen overmorgen een heel leven lang tomatensaus. Moet je je voorstellen een vast en trouw dienstverband van 25 jaar geeltjes plakken tijdens de vergaderingen. Altidj weer uit context bloed en begeestering losgerukte woorden op geeltjes, rozes, blauwtjes en groentjes.Waar is dan het bos gebleven? Waar zijn de velden zwart en omgeploegd in de winter? Waar is de rozevingerige dageraad zoals Dylan Thomas die beschrijft in de opening van Under Milkwood? Waar zijn de kleuren van de schemering en het vallen van de nacht. De warmte van het vuur. De strepen over de ruiten als het regent. Ik wil niet meer met geeltjes. Ik doe het niet meer. Mijn denken loopt er op stuk. Mijn voelen ook. En de ontmoeting met jou al helemaal. Vind je niet? Zeg dan wat terug? Heel even maar? Knik dat je me begrepen hebt? En dat ook jij muze er geen voorstander van bent? Nee toch?   

naschrift:

plus andere stroomlijnende mechanismes zoals woede over de powerpoint en de spreker die zichzelf buiten beeld plaatst.

de...