Mag Bart buitenspelen? Dat vroegen de kinderen van de overkant als ik zelf nog ergens in huis bezig was en mijn moeder de deur opende. Altijd fijn om meegevraagd te worden in plaats van alleen thuis te zitten. Ik trok een jas aan en ging naar buiten. Eenmaal buiten kwamen als vanzelf nieuwe en van tevoren nooit gedachte avonturen tot leven. Zwerven langs de straten. Sluipen door vreemde achtertuinen. Klimmen in de appelbomen. Dan was de verbeelding aan de macht. Buiten spelen is samen spelen.

 Zoals iedereen heb ik het laatste jaar veel binnen doorgebracht. De wolkenkamer was mijn ‘place tot be’. Buitenspelen was er niet bij. Nu pak ik alle dozen weer in zodat ze hun plek kunnen vinden in de rij lage kastjes aan de rechterkant. De spulletjes, brieven, werkstukken, krabbels en de daaraan verbonden herinneringen zijn opgeschud en in een nieuw patroon neergedaald. Mijn schrijven nadert het hart van het boek.

 Terwijl ik die woorden opschrijf realiseer ik me een subtiele ervaring die met schrijven verbonden is. Namelijk dat jij, lezer, leest: ik schrijf en jij leest. Mijn schrijven en jouw lezen horen onlosmakelijk bij elkaar. Als een twee-eenheid. In die groene be-bop stoel was ik slechts alleen op die momenten dat het schrijven stokte, dat ik rusteloos bedacht wat er allemaal nog aan andere dingen moest gebeuren, als ik twijfelde, als er hoofdstukken werden weggegooid. Dan voelde ik me verloren. Maar zo gauw ik ‘in’ het schrijven kwam was jij er ook. Mijn ‘ego’ zegt voortdurend dat ík het schrijf en ík het bedenk. Als ik echter precies de ervaring navoel dan schrijf ik niet alleen, maar in dialoog met jou. De woorden krijgen slechts betekenis door ons samenkomen in dat schrijven-lezen.   

Dat lijkt op hoe ik destijds door achtertuinen kon struinen, met een speelkameraad een hut kon bouwen en we over en weer precies wisten wat de volgens stap zou zijn, wat er gebeuren moest en hoe het daarna verder ging. Een soort woordeloze overeenstemming over de dingen lag daarin besloten. Terwijl ik nu het binnenste van het boek nader word ik me dat subtiele ‘samen’ van schrijven en lezen bewust. Ik heb al die tijd buiten gespeeld realiseer ik me nu. Met jou. De muziek van dit schrijven ontstaat uit ons samenspel. Het boek komt tot leven tussen ons in. Daar, in dat midden, in het hart, gebeurt het.