1-  De podcast- tot de verbeelding spreken. De muziek in de beroepen die niet spreken.

Deze scene gaat over een idee. Namelijk dat ik een uitnodiging krijg om een podcast voor de human te maken over de verbeelding. (bv Human). Dan zou ik het wil over horen willen laten gaan. Dat dus het ‘tot de verbeelding spreken’ een soort muziek is zoals serres erover spreekt.   

Omdat horen zo’n mooi zintuig is. En dat dat zintuig weer zo in opkomst is. Destijds maakt hij al jaren radio en deed een radio lab. Altijd de fascinatie met hoe je iets zichtbaar kon maken op de radio. Zelf een verzameling oude radio’s met beromunster enzo. Afstemmen op ver verwijderde stations. En het verhaal van de man die stiltes verzamelde die hij knipte uit uitzendingen van over de hele wereld. Dat idee dat je stem wel hoort maar niet ziet. Hij is ook een radiomaker. Dat geluid dat in je oor komt. De intimiteit met de luisteraar. Er zit niets tussen hem en zijn luisteraar. 

In de opdracht van de human wordt hij gevraagd om een serie radioportretten te maken van beroepen die niet spreken. Waarin het ‘tot de verbeelding spreken’ centraal staat. In die beroepen. Dus de radio spreekt tot de verbeelding en die beroepen ook. Als werktitel wordt gedacht aan ‘man zoekt muze’. En dan gaat het dus om een aantal ontmoetingen met beroepen waarin niet zozeer het sprekende als wel het stilzwijgende en tot de verbeelding sprekende naar voren komt: de politieman (hoe gevoelig die is, de zorg voor elkaar), het naaktmodel (zoals in de kersenboomgaard hoe dicht bij haar huid te komen), de illusionist (waar de wetenschap van de truc alle verbeelding als een zeepbel doet spatten), de clown (die we zoals charlotte van nabij kennen), de vroedvrouw (die een kind ter wereld helpt brengen. Op de buik van de zwangere gaat zitten), de heilige (in spanje waar we allemaal naar voren lopen om, de ring van de zwarte madonna te kussen), de hoer (in de kleine steegjes in de binnensteden en picassomuseum en napels), de pedel (dat is de vrouw die binnenkomt aan het einde van de promotie om de stok met bellen op de grond ta laten ploffen: hora est te zeggen), en natuurlijk oom PIM de pianostemmer, misschien ook wel de musicus (een zelfportret, zelfonderzoek). Maar er zijn natuurlijk oneindig veel meer beroepen waarin het ‘tot de verbeelding’ spreken besloten ligt maar niet naar de oppervlakte komt. Waarin het tot de verbeelding eigenlijk een fluistering is. Dat we een beroepen programma maken of in elke podcast in een beroep het ‘tot de verbeelding spreken’ naar voren halen. Dat dat meestal niet een letterlijk spreken is, misschien soms ook wel.

Ontmoetingen- wat heb ik van wie geleerd? Characters.

In plaats van de hele tijd over mijzelf te vertellen zou ik ook kunnen vertellen over een paar ontmoetingen met beroepen.  NEGEN MUZEN.

• De componist. Natuurlijk vraagt de man of hij autobiografisch nog een keer kan vertellen over Tristan Keuris. En dat ik aan de brievenbus luister als hij bezig is boven de symfonia te componeren. Dat motief dat hij mij ‘in’ de muziek trok schrijf ik nog een boek over als het ware. Alsof hij telkens opnieuw mij in de muziek trekt. Mij stukken laat horen. Hij mijn muziektherapeut zou zijn geworden.
• Ik ontmoet de pianostemmer. Zou hij de muze zijn? Zou in hem de muze klinken. Vroeger de pianostemmer meneer lips die viel op zijn bips. Onhandige man. Wilt u suiker in uw neus. En natuurlijk dat er thee geserveerd moest worden op kraamvisitie en mijn moeder geen melk in huis had. Maar dus wel borstvoeding gaf. En zo de oplossing vond.
• Daarna de healer mieke en de katten en het lichtlichaam. Alle vragen opgelost is dat nu lekker?
• Eigenlijk ook Ruud over de adem.
• Daarna Giep en de robot. Opvang. Technologie die terug gaat praten. deeplearning
• De vroedvrouw met de naaldhakken die op de buik gaat zitten (en de vroedvrouw metafoor). Dramaturg. Het onerotische en erotische. Dat ze dat maar kan doen.
• En de ontmoeting met B van de politie.
• De tristan scene?? Nog een keer. Want tristan moet er wel weer in….
• En harry die zonder woorden terugkomt oid