Hoe moet het zijn om...

te moeten vluchten voor je leven,

met een huilend kind op je arm,

dagen te moeten lopen,

te moeten wachten tot iemand je de grens overlaat?

Hoe moet het zijn om...

niet te mogen zeggen wat je werkelijk denkt,

door de staatsmedia de realiteit niet meer te mogen zien,

te protesteren terwijl je weet dat je misschien wel jaren achter de tralies belandt?

Hoe moet het zijn om...

te zien dat anderen welkom zijn terwijl jij dat niet was met net zoveel ellende in je rugzak,

waar je ook gaat steeds de oorlog te moeten tegenkomen,

in je slaap, bij het kijken van het nieuws, als je boodschappen doet,

Als mensen hier de straat op gaan en schreeuwen dat je naar je eigen huis moet gaan?

Hoe moet het zijn om...

die angstige boze buitenwereld buiten de deur te willen houden,

te geloven in wij/zij omdat we nooit echt geleerd hebben hoe alleen wij werkt,

ook jij je kinderen wil beschermen en er mensen zijn die zeggen dat het andere het kwaad is?

De vraag 'hoe moet het zijn om...?' gaat vaak het voorstellingsvermogen te boven tot het jouzelf overkomt of een gebeurtenis van gelijke orde ook jouw persoonlijke leven treft. Toch is deze vraag blijven stellen van ongekend belang. Het voorstellingsvermogen te blijven aanwakkeren. De vraag te blijven stellen. Want deze vraag doet een beroep op een belofte. De belofte om te zeggen: “in het maximum van mijn kunnen wil ik naar je luisteren.”

Empathie, imitatie en inlevingsvermogen zijn belangrijke eigenschappen van de mens en voorwaarden voor vooruitgang en beschaving (uit: het spiegelende brein, Marco Iacoboni, 2008). We moeten het blijven oefenen. Vormen vinden die ons daarbij helpen. Veilige ruimtes creëren waarin we die belofte in alle richtingen naar elkaar kunnen uitspreken. De kunsten doen naar mijn idee precies dat.

Het is in ieder geval mijn poging om de wereld te begrijpen door haar te dansen.

Want ook ik ben bang sinds ik een zoontje heb. Maar ik tel mijn zegeningen en dankbaarheid dat het hier voor hem nog veilig is. Tot die tijd wend ik me tot de wereld, laat alles binnenkomen om hem ervan te beschermen. Tot hij oud genoeg is om zelf die wereld vol in te kijken. Hopelijk lukt het me en is tegen die tijd de wereld weer wat lichter.