Tijdens Powwow-hku las ik de eerste pagina voor uit mijn poëzie album. De tot dan toe lege pagina waar mijn moeder in 1996 een gedichtje namens mijn vader aan mij schreef. Ik was toen 34 jaar en ging trouwen. Mijn vader overleed toen ik kind was. Een aantal weken geleden vond ik mijn poëzie album bij toeval. Ik sloeg het open en las:

'Lieve Annemarie. Op deze bladzij had je vader moeten schrijven. Hij heeft het niet gedaan en dat zal zo blijven. Was hij soms te moe? Ik weet het niet mijn kind. Maar wel dat hij jou zeer heeft bemind. Je moeder.' 

Een dergelijke altruïsme kenmerkte voor mij Powwow-hku. Het hoogtepunt was voor mij de serie muzikale improvisatie die we aan iedere aanwezige cadeau deden; bij wijze van feedback op diens persoonlijke verhaal. 

Ik ga deze muzikale feedback vorm zeker inbrengen in de groepslessen zang die ik komend jaar ga geven aan het conservatorium. Verder ga ik komend jaar bij collega's binnenwandelen, hun werk meemaken en ze teruggeven wat me aansprak, opviel, raakte.