Er moest meer lijn in, in de lessen van Edu1. Zowel studenten als ik hadden behoefte aan structuur. De weg van lukraak wat bronnen zoeken en presenteren werkte niet voor de groep als geheel. In een poging tot doelmatig werken raakte ik verstrikt.

Practice what you preach dacht ik ineens; studenten moedig ik ook steeds aan hulp te vragen in plaats van drie uur naar een knipperende cursor in het les opzet format te staren. Ik vroeg een vriend en oud-collega docent de avond tevoren om hulp. Samen werkten we aan een door mij geïmproviseerde werkvorm.

Et volia: een nieuw spoorboekje met genoeg ruimte voor maatwerk.

Was het dan echt zo simpel?