Beste Bart,

Je vroeg mij een korte reflectie op de muzische keynote van jou en Anouk tijdens ons symposium De hiërarchie voorbij? van de Master Begeleidingskunde aan Hogeschool Rotterdam. Wel, dat doe ik graag, want ik heb jullie daarvoor uitgenodigd omdat ik wilde dat de deelnemers niet alleen zouden spreken óver het thema, maar ook zouden worden aangesproken vanuit het thema.

Zelf zoek ik in mijn lectoraat Begeleidingskunde naar een combinatie van ‘ik-het’-wetenschap met ‘ik-jij’-wetenschap: een verbinding tussen objectiverende kennis en kennis die ontstaat in het relationele veld tussen mij en de ander. In het professioneel handelen van de begeleidingskundige gaat het namelijk om het verenigen van die beide. De andere keynotes verzorgden (mooie en goede) argumentatieve verhalen, gericht op het verwerven van kennis over en begrip rond het onderwerp. Jullie heb ik uitgenodigd om als aanvulling op het argumentatieve ook een narratieve bijdrage te leveren, met het doel aangesproken te worden op het niveau van het hart. Ik wilde graag dat de aanwezigen zouden ervaren dat zij ook zelf in het geding zijn.

Aan die verwachting hebben jullie voluit voldaan. De combinatie van getekende beelden, gespeelde muziek en gesproken dialogen maakte diepe indruk. Natuurlijk is er hiërarchie, is er orde. Dat lieten jullie zien. Tegelijk lieten jullie voelen dat die als het ware wegvalt in het persoonlijke ontmoeten, in het gezamenlijk zoeken en in het creatieve scheppen. Jullie bijdrage op het podium riep beelden wakker in onze eigen geest, jouw muziek wekte een verlangen naar een wereld die kan zijn, jullie gesproken teksten zette ons, deelnemers aan het symposium, aan tot innerlijke gesprek met onszelf.
Wat mij betreft hebben de argumentatieve betogen tijdens de dag door jullie bijdrage nog meer een ziel, en dus bezieling, gekregen en is het thema gaan ‘leven’.

Michiel de Ronde