We namen te veel van de inspiratie

O ja

Teveel tegelijk

Haastig en kwistig

We gaven en ontvingen

We morsten en lachten

Het ging vanzelf

Want ja, de inspiratie, o ja de inspiratie,

O ja, o ja, o ja,..

Hoe meer we gaven en ontvingen,

hoe leger de woorden werden

tot er nauwelijks nog iets te zeggen viel

Want hé, inspiratie moet ergens vandaan komen

en in woorden, O ja daar woont de inspiratie graag

We namen te veel van de inspiratie

trokken de mooiste woorden leeg

later ook de alledaagse,

en toen er niets meer over was,

de lelijke tenslotte ook

Als geraamten bleven de letters over

Lege omhulsels zonder betekenis

We keken naar elkaar

en naar het slagveld tussen ons in

Een zielloos dodenrijk van wat ooit woorden waren

We wilden het anders zeggen

We knielden neer

veegden ieder een paar letters op onze hand

We bliezen er heel teder

met alle geduld, nieuw leven in

O ja