Twee mensen lopen op blote voeten langs de waterlijn
Het is nacht
Wolken hangen als ongeschreven regels in de lucht
De maan komt tevoorschijn
en laat het zand wit oplichten
De zee spoelt nieuwe mogelijkheden aan
Soms pakt de één er eentje op,
houdt het in zijn handpalm
en laat het de ander zien
Dan kijken ze er samen naar
glimlachen misschien of fronsen
en laten het dan achter tussen de schelpen
Ze zijn voorzichtig met wat ze meenemen
omdat ze zoveel achter lieten om tot hier te komen:
bedden, huizen, gezichten, brieven (ongeopende en geopende)
voetstappen, jaren, indrukken, manen (volle, halve en nieuwe)...
Ze lieten het allemaal achter
Twee mensen lopen op blote voeten langs de waterlijn
Het strand strekt zich uit
als een blanco bladzijde
van een nog te schrijven verhaal
Nu is het wachten op de woorden