The collapse of cohesion
Deze serie films van Levi van Veluw onder de gezamenlijke titel The collapse of cohesion, grepen me in de periode dat ik nadacht over betere manieren om de werkelijke aard van trauma weer te geven. Woorden schieten hier letterlijk tekort, wat zouden bewegende beelden doen? Ik zag enkele uit de serie films op een tentoonstelling die ging over Silence. Mijn gedachten over trauma en de impact daarvan raakten vooral geprikkeld toen ik de korte film Room zag. Deze duurt negen minuten. In het artikel (in concept) beschrijf ik hoe ik vanuit mijn perspectief naar deze film keek die de tijd uitrekt en weerloos maakt.
"For me it presents an especially vivid exploration of how order can give way to chaos in a slow-motion tableau over which no one seems to have any control. During the excruciating nine minutes of the film, the entire contents of the room come apart and collapse to the floor, which I describe as follows:
A dusty wind is blowing. A living room contains a table and a chair, a lamp is hanging above, and a cupboard and some other furniture complete the room’s decor. Some smog arises, slowly and inevitably depriving the room of its supposed intimacy, revealing a nondescript and barren place to be restored only via construction work to reassemble its fields. After five minutes, everything starts to collapse in extreme slow motion. The lamp is swinging, the chair falls, the wind blows the table. Everything starts to move, disappears, or becomes unrecognisable. The nicely furnished room seems to belong to the distant past.
In this disrupted world, seconds take minutes as the temporal field is more and more dilated.
As I experienced the film—its sights stimulating my feelings and ideas—I realised the room could be a person’s identity, with the irresistible wind representing layer by layer chronic trauma’s excruciating, drawn-out effects on identity. I was seeing, feeling, and realising how gradual decoherence leads to a harrowing impact that blows apart identity, destroys the unity of the old self, and transforms order into chaos and destruction—’things fall apart; the center cannot hold’. In this metaphor the ‘center’ whose task is to hold together the individual identity is the self, caught in the matrix of identity fields being assaulted by the perpetrator" (in Dijkstra & Van Pelt, submitted article in concept, Trauma and Identity:
Field Decoherence and Pathways to Recovery).
Robin Stemerding
wat begint met mist verstoort nog niet. het kondigt zich aan. dan beginnen dingen langzaam om te vallen. en het stopt niet. houvasten ontvallen. niets is meer vertrouwd en betrouwbaar. hier zullen we het vanaf numee moeten doen. indrukwekkend uiteenvallen van wat we als vertrouwd ervaren en niet meer als houvast kan dienen. waarin vind je samenhang en wat helpt staande te blijven?