Ik ben geinspireerd geraakt door een publieke performance op Utrecht Centraal, genaamd: How can we know the dancer from the dance? Vier onopvallend geklede mensen zijn aan het ‘dansen’ die ofwel tegelijkertijd hun veters aan het strikken zijn, synchroon hun mobiel bekijken, een boek lezen, koffie drinken of zomaar vreemde pasjes maken. Ze verdwijnen regelmatig tussen de gewone passagiers, maar keren ook terug. Sommige treinreizigers hebben niets door en lopen verder. Ik moet erom lachen en bekijk het schouwspel vol verbazing en enthousiasme. Een kritische blik op onszelf, hoe we ons bezighouden tijdens het wachten in de publieke ruimte. Ik word er rustig van te midden van zo'n druk bezocht station.
