Wat kunnen verschillende vormen van “maken” zijn en op welke manieren kunnen die met de identiteit van de onderzoeker verbonden zijn/worden?

Dat was ook de vraag die ik tijdens de werkvorm Kunst van het Maken gebruikte. Het gaat in deze vraag juist om de relatie van de stem van de maker en de stem van de onderzoeker. Mijn intentie was om met deze vraag vooral naar de mogelijkheden van maken te kijken die anderen meebrengen. Ik heb hier zelf wel ideeën over, maar ben op dit moment geïnteresseerd in wat anderen kunnen inbrengen. En als we naar vier potentieel essentiële elementen van muzisch onderzoek kijken: spelen, vertellen, maken, delen - dan houd zich deze vraag expliciet met de uitwerking van het maken bezig, vanuit de praktijk die er al is. 

De tweede rode draad door de tweedaagse was de onderzoekscircel, van Daan Andriessen gemodificeerd naar muzisch onderzoek:

In wezen is de circel een modificatie van de onderzoekscyclus die veelvuldig in de literatuur besproken wordt, maar hij houdt in deze versie een aantal interessante gedachtes in. Naast een genuanceerde herformulering van de hoofdonderdelen lijken er, uitgaand van de fascinatie en vraag, twee hoofdgroepen te ontstaan: één groep met betrekking tot data en één met betrekking tot  inzichten. Deze twee groepen, samen met (in rood) mogelijkheden voor iteraties binnen deze circel, heb ik in een “getekende reflectie” geprobeerd naar voren te brengen:

Maar wat de circel daadwerkelijk complex maakt zijn de drie circels op elke hoofdfase: vertellen, spelen en maken. Deze zijn dezelfde voor alle fasen, ik vind het interessant hoe die dan over de verschillende fasen heen met elkaar kunnen samenhangen - of juist niet? Is maken ten opzichte van de vraagstelling anders dan tijdens het interpreteren van data? Kunnen meerdere groepen/onderzoekers/makers in dezelfde ruimte met spelen bezig zijn, in verschillende fasen van hun onderzoek? Dit zijn vragen die mij methodologisch interesseren en waar ik me in de komende weken mee bezig ga houden.