twee cello's

Voor de opening vraag ik Frans van Zoest (Vilans) zijn cello mee te nemen. We vertellen het publiek precies onze afspraken. En dat we nog nooit eerder speelden. 1- Om de beurt beginnen we een kort stukje. De ander valt bij, kleurt tegen of wat er ook gebeurt. Degene die begon maakt ook het einde. 2- elk volgend stukje is maximaal verschillend in genre, opbouw en sound van het voorafgaande. Waarom werkt dit nu zo goed als metafoor?

Eerst wat er in de app aan vooraf ging:

[22:45, 11-6-2018] Frans van Zoest: Dag Bart, alles goed? Stannie en ik vroegen ons af of het leuk is als ik als cellist meedoe aan een muzikale opening op 19/1. Lijkt me leuk, alleen: ik heb geen enkele tijd om iets voor te bereiden en heb ooit weliswaar 10 jaar les gehad en redelijk veel gespeeld, maar ben al jaren geen actieve speler. Dus eigenlijk wil ik dit idee voorbij laten gaan. Of is er iets leuks maar zo simpels te verzinnen dat het geen voorbereiding vergt. Groet! Frans van Zoest Vilans

[17:58, 13-6-2018] Bart van Rosmalen: Fijn idee natuurlijk. Leukste en verrassendste is als we een zogenaamde set of short pieces improviseren. Dat zijn hele eenvoudige voor het publiek te volgen spelregels die altijd werken. Maakt het heel onderzoekend en leuk. En je hoeft nergens aan te voldoen wat betreft intoneren en in de maat spelen enzo, zelfs beter om niet te oefenen. groeten van Bart

[21:17, 13-6-2018] Frans van Zoest: Dus ik neem mijn cello mee en ga me enorm zenuwachtig maken?

[22:33, 13-6-2018] Bart van Rosmalen: Precies ! Maar focus op eerste deel: meenemen! Komt goed. Vrees niet. Gaaf als je dat zou willen doen

[22:34, 13-6-2018] Frans van Zoest: Nou dan ga ik er voor 😰 leuk als het lukt!

Reacties