Ik ben op een lezing van een psycholoog die betoogt dat mensen een persoonlijkheid hebben en niet zijn. Je bent geen persoonlijkheid maar je hebt een persoonlijkheid. Waarom maakt hij dit onderscheid? Dit is zijn rationale, zijn narratief (zonder dat ik weet waar het vandaan komt):

'Je persoonlijkheid is veranderbaar, te ontwikkelen, te sturen, je kan er keuzes in maken. Je bent het niet want dat is te bedreigend, te gefixeerd en onveranderbaar: zo ben ik nu eenmaal.'

Los van een verhandeling over het zelf in wat voor taaldomein dan ook (psychologie, filosofie), stel ik mij de vraag welk narratief hierachter zit.Blijkbaar is het nodig om jezelf als veranderbaar en ontwikkelbaar te zien om iets te hebben. Het hebben van een persoonlijkheid geeft een afstand en een vorm van controle over dat het ook anders kan. Dit lijkt me een narratief. Zou er ook een narratief kunnen zijn dat bij het 'zijn' juist verandering en ontwikkeling hoort.

Je bent een persoonlijkheid en daarom kan je veranderen, leren en ontwikkelen.