Mijn onderzoek naar mijn makerschap richt zich op het idee van de pedal point of orgel punt. Patrick van der Bogt gaf mij inzicht in de oorsprong van mijn fascinatie voor de pedal point: de muziek uit de jaren ’70 van Genesis waarin bassist Michael Rutherford naast gewone bas ook de Moog Taurus Pedal bespeelde met zijn voeten, een machtige drone bas die je buik deed schudden en die aanhield terwijl er dissonante akkoorden omheen drapeerden.

Deel 1 van mijn onderzoek bestaat uit een piano improvisatie rondom een lage F noot . Drie maanden nadat ik deze improvisatie heb opgenomen heb ik hem in twee ronden beluisterd en becommentarieert. Links hoor je het commentaar bij de eerste beluistering waarbij ik vooral beschrijf wat er gebeurt. Rechts hoor je het commentaar bij de tweede beluistering waarbij ik analyseer. Hiermee ontstaan er drie niveaus van aanwezig zijn:

1. het spelen zelf op 21 september: ik zocht, genoot, frustreerde mijzelf, maakte muziek, experimenteerde

2. het commentaar in de vorm van een reconstructie van wat ik dacht dat ik speelde en wat het met me deed. Een aangename manier van luisteren. Ik was verbaasd, trots, geroerd.

3. een analyse van wat er in de improvisatie gebeurde: tijdens het luisteren ontstond er een belangstelling voor wat er analytisch gebeurde: de namen van de noten, akoorden en modi die ik gebruik. Ik pakte de piano erbij en muziektheorie. Het luisteren veranderde. Ik kwam verder van de muziek vandaan. Ik kon dingen verklaren. Wat mij in de eerste beluistering opviel kon ik verklaren. Bv dat de pedal toon F bij bepaalde modi beter past dan bij andere modi. Dat was interessant maar nam ook iets van de glans van de eerste beluistering weg. Het werd platter. Het werd verklaarbaar en ik was verder van de beleving van de muziek vandaan. Dit had zelf kwaliteit maar leverde ook een bepaalde droefheid op. Een soort verdriet dat ik iets verloren was. iets dat ik in de eerste beluistering wel hoorde en beleefde.

ik ben blij dat ik bij het spelen niet met de analyse bezig was. En dat ik dus in zeker zin blij dat ik niet zoveel weet van muziektheorie. Dat is misschien wel goed geweest. Wat zou er gebeuren als ik het weer afluister en dan een van de commentaarstemmen of allebei uit zet. Komt dan de oorspronkelijke beleving terug? en wat als ik het nog systematischer analyseer. Wat gebeurt er dan? Raak ik dan nog verder van de muziek af?

Inspiratie voor deze opzet was een gesprek met Bart van Rosmalen en Anouk Smaling. Zij wezen mij erop dat analyse onderdeel is van mijn makerschap en niet iets dat daar los van staat.