Maar er ging een knop om. Ik ben gewend om mijn aandeel in spannende situaties te diskwalificeren, en ik ervoer die gedachte als belegen nieuws. Eigenlijk niet zo interessant. In plaats daarvan zocht ik naar een vorm om woorden te geven aan wat ik was, in dat moment en te ervaren op welke manier ik ertoe deed. Niet om mezelf op te blazen, maar om onderdeel uit te maken van het geheel en te erkennen dat ik een schakel was. Welke kleur, welk geluid had die schakel? De woorden die over mijn lippen kwamen waren: ‘Ik zoek het spanningsveld tussen orde en chaos’.

Die gebeurtenis was weer een baksteen in het fundament onder mijn zoektocht naar de identiteit van mijn makerschap. Tijdens Musework ben ik erachter gekomen dat die zich bevindt op het terrein van interventies en begeleiding van creatieve processen (dit doe ik vooralsnog met studenten en collega’s). Ik heb professionals ontmoet die dit werk als coach op een methodische wijze binnen organisaties toepassen. Deze coaches zijn ofwel psychologen of kunstenaars van origine. Of allebei. Ik identificeer me met de kunstenaar en heb me gerealiseerd dat, om me verder te ontwikkelen binnen het kunstenaar-als-procesbegeleider-coach ik zelf moet gaan ontwerpen: Gebeurtenissen, interventies, ontmoetingen…. Met een muzisch element. En me bewust worden van wat ik toevoeg. Daar grip op krijgen.

Mijn vraag is: Welke professionele of muzische kwaliteiten zijn kenmerkend voor mijn wijze van interveniëren?

Ik lees mijn eerdere bijdrage over Mijn Makerschap terug en denk: 

1. Wat ik nu ervaar als een ontdekking wist ik al, ik doe steeds ontdekkingen alsof ik geen geheugen heb.

2. Wat ik al wist, weet ik nu vanaf een andere invalshoek. De wetenschap heeft zich versterkt en waar ik eerst behoefte had aan meer kennis, ben ik nu gedreven om tot actie over te gaan. Ik hoop in het aankomende jaar allebei te kunnen ontwikkelen. Ik zal daarvoor af en toe terugbladeren in het Musework dossier en iemand opzoeken om over het een of ander van gedachten te wisselen.